• ÝzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aþk |
1441
|
|
|
|
gönderilmemiþ mektuplar.. |
|
1442
|
|
|
|
konuþmak, demek deðildir... |
|
1443
|
|
|
|
Birkaç ay önce ünlemin olan o yüreði parantez içine alýrsýn bir süre sonra... kesme iþaretiyle ayýrýrsýn diðer yüreklerden...
Zamanla soru iþaareti olur sende..Ve en sonunda ''nokta'' dersin.... Cümle burda sona erdi iþte.... |
|
1444
|
|
|
|
Rüya oldduðunu düþündüðüm þeyler yaþýyorum. Unutamam diye adýna þiirler yazdýðýmý bir güne siliyorum. Saltanat sürdüðü rüyalarýma baþkasýný geçiriyorum. |
|
1445
|
|
|
|
Güneþ sadece kýzgýn kumlarý deðil, aþklarýný da daðladý bir sabah. Ay devraldýðýnda dünyayý ateþ kraliçesinin elinden, bir çað bitti. Adam ve kadýn baþka diyarlarda uyandýlar uykunun avutamadýðý gecelerinden...Ama büyü bozulmadý. Týlsýmlý üç harf muskaydý |
|
1446
|
|
|
|
“Acaba o þu an neyi düþünüyor. Beni mi, yoksa fasulyanýn neden bir türlü piþmediðini mi!”
Tabi ki beni düþünüyor, gecenin üçünde ne fasulyasý!
|
|
1447
|
|
|
|
Yoksa beni aç kurtlar gibi kapacak korkularým.Yoksa beni alýp götürecek…Hem de senin yanýndan. |
|
1448
|
|
|
|
Acýyý elime bir ateþ olarak verdiler. Dediler git, sevgiliyi yak ve kül et. Yanýna varýnca, baktým sevgili gülüþmelerde. Attým ellerimdeki ateþi o vakit. Koydum yüreðimin üzerine ellerini. Parmak uçlarýyla öyle bir tutuþtu ki, kurtaramadým onu içimdeki aþk ateþinden. Ey sevgili, sen bir volkan ben ise yamaçlarýnda kurulmuþ bir þehir miyim? Ya her gün beni sarsacaksýn ya da her gün yakýp kül edeceksin. Kolay mý bilirsin her gün cehennem olmayý. |
|
1449
|
|
|
|
Geçenlerde bir yazý okudum, bir araþtýrma sonucu. Diyor ki: “Anadili Ýngilizce olan,olmayan bilmem ne kadar memlekette yapýlan araþtýrmaya göre Ýngilizce’deki en güzel sözcük Mother(Anne) imiþ.” |
|
1450
|
|
|
|
Yorgun, argýn þiirlerle yalnýzlýðýma sesleniyorum her gece. Göðsümde bir sýkýntý büyütüyorum hüzün mavisinde… Sustukça sus’uyorum ve susadýkça sana yazýyorum. Uykularýmý böldüðün yerden kanýyor gecelerim duyuyor musun... Karanlýk hayallerimle tutuyorum ellerinin mevsimsizliðini. Her sabah yalnýz uyanýyorum, sessizce aðlýyorum, hala yaþýyorum neden… Uðruna verilmemiþ bir can ne iþe yarar bu bedende… |
|
1451
|
|
|
|
Þu an yaðmur yaðýyor Ýstanbul'da... |
|
1452
|
|
|
|
Bugün doloaþmak için bambaþka hislerle yola çýkýyorum....... |
|
1453
|
|
|
|
“Eskiden buralar böyle miydi evladým” dedi. “Mesire yerlerinin, sahil kenarlarýnýn, gezi parklarýnýn kendine göre bir âdâbý, bir usulü vardý. Öyle her istediðinizi yapamazdýnýz. Bu þekilde ulu orta meydanlarda sarýlmayý býrakýn, el ele tutuþup da birbirimizin gözlerine bakmaya çekinirdik. Bizler de gençtik, sevdayý bilirdik. Aþk damarlarýmýzda alev alev dolaþýrdý. Ama hayâyý da bilirdik, utanýrdýk etraftan. Çevremizdeki þu gençlere baksanýza hele bir. Ne hale geldik þimdi? Gün bitmeden sevgili deðiþtiriyorlar. Bizim zamanýmýzda sevgili demek birlikte bir ömür demekti. Biz aþýk olduðumuzda gözümüz baþka bir þey görmez, dargýn olduðumuzda üzüntüden hastalanýr da günlerce yatak döþek yatardýk” dedi. |
|
1454
|
|
|
|
Sana elveda dediðimde güldün. Zannettin ki seni terk edip gidemem. Zannettin ki bu yürek ayrýlýðýný taþýyamaz. Sandýn ki sensizlik beni öldürür. Gittim. Ne telefonlara sarýldým ne de boþluðuna. Aramam dedim ya sana iþte aramadým ve de aðlamadým. Bir gözyaþý dökseydim belki hatýralarýna, koþardým ayaklarýna. Yok öyle olmadý. Ayaklarýndan dökülmedim bu sefer yollara. Adýn harf harf bir mermer yazýsý gibi düþtü de aklýma, yine de parçaladým içimdeki seni. Gömdüm seni yüreðime ve adýnýn kazýndýðý yere. Yüreðimin acýsýna dayandým. |
|
1455
|
|
|
|
geçmiþine yakalandýn hep, kimi sevmek istesen... |
|
1456
|
|
|
|
Kendimizi yasak aþklara alýþtýrmaya baþlamýþ. Daha da ötesi onlarý sahiplenip evlatlarýmýz gibi kalplere zincirlemeyi ve sýmsýký kelepçelemeyi de unutmamýþýz. |
|
1457
|
|
|
|
Biliyorum ne diyeceðini, binbir dereden su getireceðini, o nedenle sen sus, hiçbir þey söyleme, sus sevgili... |
|
1458
|
|
|
|
Yokluðunun verdiði acýya sabýr dilesem de .Hayatýn bana bir köprü kurmasýný beklemiyorum. |
|
1459
|
|
1460
|
|
|
|
En kötü gidiþtir sessizce olaný. Arkanda bir cümle býrakmadan gitmektir. Bir hoþçakalý bile býrakmamaktýr geride. Gidiþin soðukluðunu katmerler iþte o derin sessizlik. Çünkü acýlar sessizlikte büyür. Ýnsan yalnýzlýðýnýn sessiz doðasýnda boðuþur acýlarýyla. Ve sesleri azaldýkça yüreðinin acýlarý çoðaltýr zaman...
|
|