• ÝzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aþk |
1021
|
|
|
|
|
Dün sarýldým sana...Ýlk kez sarýldýðým gibi, sanýrým son kez sarýldým...Yazdým ve bunu da tükettim... |
|
1022
|
|
|
|
|
Yeþil gözlerinde kaybolduðun zaman, nice ihaneti koynunda unuttuðun hazan, burada bir yerde olmalý... |
|
1023
|
|
|
|
|
"Seni seviyorum" diyebilmek için... |
|
1024
|
|
1025
|
|
|
|
|
Aslýnda her þey özünde kendini sevmekle baþlýyor desem, kaçýnýz benim bu düþüncelerime katýlýr. Güzel kadýnlarý seviyorsunuz, sevimli çocuklarý öpüp okþuyorsunuz, yakýþýklý erkeklere bayýlýyorsunuz. Normal görünüþte olan ya da görünüþü vasatýn altýnda olan insanlarý da sevebiliyor musunuz? Birini sevmek, onun yüreðine, beynine, benliðine dokunmak deðil midir aslýnda? Daha önceki yazýlarýmda da söz etmiþtim, tensel iletiþim, yani dokunmak. Sadece canlý varlýklara mý ? Aðaca, kuþa, yaðmura, kara, topraða, havaya, baþka insanlarýn yüreðine, bazen bir telefon telgraf direðine... Desmond Morris'in bir kitabýnýn adý ''Sevmek Dokunmaktýr''. Hemen þu geliyor aklýma... Dokunmadan sevebilir miyiz ? Severiz tabi, niye sevmeyelim, ama biraz platonik kaçar. Düþünün ki doðduðunuzdan beri evde pencerenin önünde oturan yatalak bir insansýnýz. Kar yaðýyor dokunamýyorsunuz, yaðmur yaðýyor dokunamýyorsunuz, güneþ açýyor ýþýðýný görüyorsunuz ama hissedemiyorsunuz, çiçekleri koklayamýyorsunuz. Ne kadar hazin bir durum bir insan için... |
|
1026
|
|
|
|
|
hazan da olsan, kuru bir yaprak gibi dökülsen de artýk içime “ vazgeç kalbim! “ diyemiyorum. oysa artýk çok geç biliyorum; sensizlikte saadet |
|
1027
|
|
|
|
|
Dilim öyle bir of çeker ki. Kurur düþlerim, gözlerimdeki yanardaðlar söner, gözbebeðindeki fýrtýnalara tutulurum... Mýzrap amansýz deðer yüreðimin tellerine... Alýnlarýn aþýndýrdýðý seccade duyar da sen duymazsýn...
|
|
1028
|
|
|
|
|
Yüreðimden tuza bandýrýlmýþ acýlarýmý elerken yine þehrimin soðuk kaldýrýmlarýna býrakýyorum sensizliði. Sensizim. Senden sonra tüm sokaklar tek adresim. Öznesizim. Senden sonra tüm cinayetlerin tek failiyim. Davasýný kaybetmiþ sanýk gibi boynu bükük cümlelerim.Sanki ayaklarýndan vuruldu geleceðim..(D)üþüyorum uluorta.. Soðuk kaldýrým taþlarýnýn arasýna doluyor yol yordam bilmez harflerim..Kan revan içinde mevcudiyetim..Aþk tarafsýzlýðýný yitirirken ben sensizliðin iktidarýnda sonumu hazýrlýyorum..Eyyubvari susuyorum en yalýn halimle.Ýçi kalabalýk “ susmalar biriktiriyorum yüreðimin ipsiz uçurumlarýnda. Susuyorum olmuyor, konuþuyorum olmuyorum..Güpegündüz vuruluyorum sol yanýmdan..Eksiliyorum yüreðinden / siliniyorum cümlelerimden. Yitip gidiyorum sensizliðin paragraf baþlarýnda. Bu aþkýn maðlubu ilan edilsem de, nafile..Eksiliyorum cümlelerinden..Siliniyorum adreslerinden |
|
1029
|
|
|
|
|
Gün, eteklerini toplayýp þehrimi terk ederken , ben gecenin karanlýðýný aydýnlatacak gözlerine yalýnayak koþuyorum. Þehrimin bozkýrlarýnda filizlenen iðde dallarýný toplayýp avuçlarýndan mutluluklarýný içmeye geliyorum. |
|
1030
|
|
|
|
|
Hep, yorumlar üzerine yapýcý çalýþmalar. Tekrar üzerine tekrar. Yok olmaya yüz tutmuþ bir çiçeði, dik dursun diye boynunu iple baðlamak. Ýþte bunlarýn hepsi, unutulmuþ, alýþkýn sevgiler. Oysa çoktan ölmüþ, beni gömün diye haykýran bedenlerin sevgileri. |
|
1031
|
|
|
|
|
15 inde bir heyecan. Adý 17 heyecanýn. Herhangi bir günde, herhangi bir çevrede. Aþkýn adýnýn yaz, umudun adýnýn aþk olduðu bir gün. |
|
1032
|
|
|
|
|
Þiir yoruldu!
Þimdi saçlarýnýn kokusu yok düþlerimde, paramparça etti beni kimsesizliðime sarýldýðým sahilde sensizliði getiren denizin rüzgarý…
Ve titreyen yalnýz sesim deðil artýk!
Kýþ çok sert geçti! |
|
1033
|
|
|
|
|
Üzerimize giydiðimiz hayat her zaman þýk durmayabilir |
|
1034
|
|
|
|
|
Onun mýrýldandýðý þarkýlarý duyduðunda, geçmiþe dair bir þey anýmsar gibi olacaksýn
Belki, o bile olmayacak. |
|
1035
|
|
|
|
|
Ýlk bakýþta bunca þaþkýn ve sakar olabilir mi bir insan? Seni ilk gördüðümde yüzündeki sýra dýþý tebessüme, parýltýya takýldý ayaklarým; bir sakarlýk yaptým iþte, kendimi yere düþürdüm… Yýllar geldi geçti önümden bir kervan misali, yeri böylesi özlemedi dizlerim! |
|
1036
|
|
|
|
|
acý kendini en güzel yansýtan duygudur.. |
|
1037
|
|
|
|
|
Temmenniler yetermi? isimli denemenin devamý niteliðinde yazdým. ALýntýlar 'Evrensel Ýnsan' Ergün Arýkdal |
|
1038
|
|
1039
|
|
|
|
|
Rengi yok sevdanýn, kalemsiz yapýlýr resmi. Bilmez konuþmayý, her sözünde yalan vardýr. Ýnanmaya gelmez, inanmayýn. Ne susturabilirsiniz beni, ne de duyarsýnýz... Bir gün gelir bir elinizde kalem, bir elinizde kaðýt resmini çizmeye çalýþýrsýnýz sevdanýn... |
|
1040
|
|
|
|
|
Söyle bana, usulca eðilerek zamandan..daha sessiz../bu aþk kimin.. |
|
Anasayfa
