Ýletiþim aracý olan kelimelerin sihirli güçleri olduðuna inanýrým. Yazarak veya konuþarak karþý tarafý etkilemek tamamen üsluba baðlýdýr. Hele konuþuyorsanýz sesinizin rengi, tonu ve vurgu o kadar önemlidir ki.

Hitap edilen kitleye ve konuya göre konuþma biçimi malumunuz farklýlýk gösterir. Bir siyasi liderin meydanlardan halka sesleniþi, bir öðretmenin öðrencisiyle iletiþimi, anne ve babanýn çocuðuyla diyaloðu bambaþkadýr.

Ýletiþimimiz sadece konuþma ile sýnýrlý kalsaydý o içimizi titreten þarkýlardan, gözlerimizi buðulandýran þiirlerden, hayranlýðýmýzý doruklara taþýyan resimlerden velhasýlý sanatýn her bir kolundan nasýl da mahrum kalýrdýk.


Dil, iletiþimde tek baþýna yeterli olsaydý eller sevgiyle bir saçý okþar, kollar hasretle sevdiðini kucaklar mýydý dersiniz. Ya da evlilik teklifi edecek kiþi sevdiðine kocaman bir "Benimle Evlenir misin?" pankartý açar mýydý? Ya da yoluna güller döker miydi? Kalpli balonlar alýr mýydý? Öyle ya sevdiðinin karþýsýna geçip "hayatýmýzýn bundan sonrasýný acýsýyla, tatlýsýyla paylaþmaya var mýsýn?" demek varken neden daha farklý þekillerde hislerini karþýsýndakine geçirmek ister ki insan. Bunun tarifi çok kolay ve klasik cevaplarda saklý olsaydý o unutulmaz kara sevdalar, aþk destanlarý günümüze kadar gelmezdi, diye düþünüyorum.

Hediye kavramý da ayný konunun çarpýcý bir uzantýsý aslýnda. Sevgiyi, saygýyý, minneti, tebriði, takdiri, teþviki, geçmiþ olsun temennisini, söz, niþan, düðün gibi her mutlu olayý "çam sakýzý çoban armaðaný" ile taçlandýrmayý istemek tamamen naif bir ruhun ve bazý yerleþmiþ geleneklerin eseri.


Sadece iyi dilekte bulunmak nedense hep zayýf kalýr güçlü, sýcak, coþkulu duygularýn yanýnda. Armaðan verirken "Senin için ne yapsam az", "Sana layýk deðil" gibi sözler Dünyalar kadar sevdiklerimiz için hiç bir dönem geçerliðini yitirmeyen, tanýdýk cümleler deðil mi?

Kimine göre kapitalist düzenin parçasý gibi gelse de ben hediye almayý ve vermeyi çok seviyorum. Býrakýn koca bir buket çiçeði, küçük bir kýr bitkisi, bir balon, bir kurþun kalem, bir kitap, ellerinizle yaptýðýnýz incecik bir kek dilimi bile hem kendinizi hem de karþýnýzdaki farklý ve özel hissettirmeye yeter de artar bile.

"Söz uçar, yazý kalýr" derler fakat ne içten söylenmiþ güzel bir söz, ne de size deðer verilerek alýnmýþ bir hediye unutulur. Kaleme aldýðým bu yazýnýn sonunda, cümlemin baþýndaki manidar sözü "Söz uçmaz, hediye unutulmaz" diye kendi aramýzda deðiþtirebiliriz belki ne dersiniz?

Hayatýn çok zor geçtiði, pandemi salgýný ve ekonomik sýkýntýlarla mücadele ettiðimiz þu günlerde kim ne derse desin iyi ki doðum günleri, evlilik yýldönümleri, doðumlar, mezuniyetler, terfiler gibi özel günler var. En yakýn kutlama da 14 Þubat Sevgililer Günü. Genç kuþaklarýn biraz yabancý kaldýðý unutulmaz izler býrakan "mektup"lar hep "Sevgili...." ile baþlar o boþluklar uzaðýmýzdaki en sevdiðimiz arkadaþýmýzýn, aile fertlerimizin, küçüðümüzün, büyüðümüzün adýyla devam eder hasret ifadeleriyle biterdi hatta bir kaç damla gözyaþý mürekkebi kaðýda daðýtýrdý. Diyorum ki yine iki satýr mektup mu yazsak sevdiklerimize ya da küçücük hediyelerle mutlu edip mutlu mu olsak?

Kucak dolu sevgiler diyorum yakýnýmdaki, uzaðýmdaki herkese. Sevgililer Gününüz kutlu olsun. Saðlýklý, mutlu daha nicelerine...