Bakmayýn yaþadýðýma, yaþasam da bir kadavradan farksýzým bugünlerde. Evet, içim kan aðlýyor. Týpký büyük arabeskçimiz Müslüm Gürses’in bir þarkýsýnda: “Bütün duygularým aðýr yaralý” dediði yerdeyim…


Çoktandýr gülümseyemiyorum. Hatta kahkaha da atamýyorum. Hiç bir þeye sevinemiyorum. Manen mutluyum ancak bir türlü içimden gülmek gelmiyor. Yüreðimdeki sýkýntýnýn ve aðrýlarýn bitmesi için her yolu denedim ama nafile! Sustu. Sustum. Konuþmadý. Konuþmadým. Ýlk hamleyi o beceremez diye elimi hep ben uzattým. Fakat kendim söyleyip, kendim dinledim…
Ýnsanýn muhatabýndan cevap alamamasý çok çirkin...

***

Þimdi kimsenin olmadýðý -kim bilir belki de keþfedemediði- bir yerdeyim. Bir baþýmayým. Karþýmda bir göl; gölün etrafýnda aðaçlar… aðaçlarda kuþ sesleri, ot hýþýrtýlarý, böcek sesleri… toprak zemin ýslak ve hava hafiften soðuk. Motosikletime yüklediðim eþyalarý indirip çadýrýmý kurdum. Oltalarýmý çýkartýp yemlerini taktým. Ateþimi yaktým. Çayýn suyunu ateþe koydum. Görüþ alaným kadar düþüncelere dalmaya baþladým… Kafamýn içi bulaþýk teli. Yüreðim teleme peyniri… Bugün, 30 Nisan 2024 salý. Saat 08:00. Bir gün, bir de geceyi burada geçirmeye geldim. Düþünmeye, okumaya, tefekkür etmeye, baþkaca þeyleri düþünmeye ihtiyacým var…

Kýyýdan elime aldýðým küçük bir taþý suyun en uzak noktasýna fýrlatmaya çalýþtým. Taþ, suya düþer düþmez halkalarýn kýyýya doðru yayýldýðýný gördüm. Týpký bir tebessüm gibi... Sonra büyük bir taþý fýrlattým. Taþ suya düþer düþmez daha büyük dalgalarýn gölün kýyýsýna vurduðunu gördüm. Týpký “kahkaha” gibi... Tebessüm ve kahkahanýn birbirine bu kadar yakýn ve bu kadar kadar uzak olduðunu bu zamana kadar hiç fark etmemiþtim...

***

Dünyanýn Doðusu doðduðunda tebessüm ederken, Batý kahkahalardan vazgeçmedi. Belki de bu sebepten perdeler diktirip kahkahalara giydirdi ve izleyicileri güldürmek için alkýþlattý. Oscar Wilde, oyunun kendisini güldürdüðünü ama eðlenmenin yaný sýra içini sýzlatmadýðýný belirtmiþti. Bernard' da gülmenin ötesinde izleyicilerin içsel haline dikkat ettiðini dile getirmiþti...

Bugün dünyamýz, toplumun hüzün ve acýlardan uzaklaþmasýna neden olan "gülme gazý" ile baþbaþa... Ýnsanlar, kahkaha atarak acýlarýný unutmaya çalýþýyorlar. Peki gülmek, sizce de yüzeysel bir tatmin mi saðlýyor acaba? Demokritos ve Herakleitos gibi büyük filozoflarýn farklý bakýþ açýlarý, gülmenin insan doðasýnda var olduðunu söylüyor. Bergson bir týk daha ileri giderek, komik olan her þey yalnýzca insana ait olan þeylerdir diyor. Kaçýmýz gerçekten neþemizin nedenini sorguluyoruz? Gülmek, bazen bir düþüþe ya da bir fýkraya karþýlýk yapýlabilir. Eðlence ve gülmenin ardýndaki derin anlamý anlamak, bize bilgiye çaðýran bir öðreti olarak karþýmýza çýkar. En önemlisi de kainatýn fahri Hz. Muhammed’in sözleri, gülüþle aðlayýþý arasýndaki dengeleri en güzel þekilde ortaya koyan kiþi olarak görünüyor.
Evet, sonuç olarak Doðu, tebessümün güzelliðini unuttu. Kahkaha atmak yerine tebessüm etmeyi ne zaman becerecek bilemiyorum. Kim bilir belki de hayatýn derin anlamýna varmak için dünyanýn tüm insanlarý olarak daha derinden ve inceden düþünmemiz gerekiyor...

Her ne ise... þimdi saat iki! Ve ben hala balýk filan tutamadým...

Kalýn saðlýcakla.