"Eleştirmenler, tıpkı ağaçkakanlar gibidir; ağaçları delerken, kendi kafalarını da delerler." - Orhan Pamuk"
"Eleştirmenler, tıpkı ağaçkakanlar gibidir; ağaçları delerken, kendi kafalarını da delerler." - Orhan Pamuk"
Sandığın kadar değil tam ortasındayım. İki arada bir derede bir yaşanmışlığın, bir geçişin tam ortasındayım. Köprünün üstünde durup kah geriye kah ileriye kah havaya bakan avanak it sürüsünden biriyim işte. Zorlama fazla – yaşın küçükçeyse 3-5 ekle, saçların kırlaştıysa 3-5 eksilt. Oradayım işte.
Aritmetik bir formüle vurursak eğer ,
İnsanın ruhunun karesi'nin öfkesi ile olan açısı evrene eşittir.
Kadınlar hamarat ve titizdir
Oraya basmaaa laaaaaaaan şuraya basmaaaa iz olur
Zaman.... hani şu bendini yıkıp su gibi akıp giden acımasız zaman......Hani,yelokovanla akrebin birbirini kovaladığı,giden günün bir daha sla geri gelmediği,hani şu "zaman en iyi ilaçtır" dedikleri zaman.En kötü durumda geçmek bilmeyen,ama en mutlu anda göz açıp kapayıncaya kadar geçen ,eskiden herşeyin daha kıymetli olduğu "ah...bizim zamanımızda" diye başlayan
Hay daktilomun tuşlarına eşek arısı soksaydı da yazmaz olsaydım. Şaryosu raydan çıkıp Pamukova treni gibi devrilseydi de yazacaklarım yarım kalsaydı.
Sadeliğe dokunur ellerimiz ,bizlerin asıl sevdikleri unutmamaya çalıştığımızdır.Yaşlanır bir gün ölenleri unutmamak için anılara dalıp bir daha aynı dünyayı yaşamak.Ve sende ölürsen benimle aranasın diye suratındaki acılara her birine isim verip öykülerini yazacağım.
Bahar herkes gibi benim de aklımı çeler. Okulu kırmak gibi, her şeyi yüz üstü bırakıp kaçmak gibi derin bir istek duyarım. Çiçek açmış ağaçlar, ılık yağmurlar, evden, işten ve bu kentten kaçma isteğimi tetikler. Oysa ne beni kucaklayacak başka bir kent ne
Dost adına korkarken, endişelenirken ağlarsın yine odalar dolusu. Sesin duvarlara çarpıp tekrar sana döner, iki kat endişe olup. Hararetin yakar, kavurur yangınlarında. İçinden kanar bir yerlerin.
Dostların kazığı "sinsice" oluyor.
Diline kilit vurmalı, heyecanını sadece kendinle yaşamalısın.
Dikkatlice seçtiğin kelimeler, özenle söylediğin ve paylaştıkların, tokat gibi yüzünde patlayabilir.
Mabetler kentlerin münzevi evleridir. Mabetlerin sakinleri ise münzeviler.her münzevinin gözlerinin izi sinmiştir mabedin duvarlarına. Bir bakıma mabet münzevinin fildişi kulesi sayılır. Münzevi bu kulede kendi kendisiyle hesaplaşır, hâlihazırla geçmişin muhasebesini yapar, geleceği tevekkül penceresinden sızan ışığa emanet eder.
Herkesi sevmek, saymak zorunda değilim; sizlerin gösteri yapmak zorunda olmadığınız gibi.
Korkmayın siz de, haydi şimdi haykırın yüzüme, sevmediğinizi beni...
Bunca zaman neden yüz çevirdik, bunca zaman neden göz yumduk bildiğimiz gerçekleri yok sayarcasına,
İnanıyormusunuz sahiden karşınıza bir kurtarıcı çıkacağına, yada belkide hiç bir şekilde inanmıyorsunuzdur başınıza gelecek o kaçınılmaz sona...
cılız bir yağmur tanesi gelip senin izini sessizce silip gitti. Artık senden ne bir iz, ne haber var...
Eylül…
En sevdiğim ama en sevmediğim ay…
Mutluluk ve mutsuzluğu aynı zamanda yaşamak…
Sevmek…
Sevmeyi hak edip etmediğini düşünmek…
Öyle ise takın saçlarınıza tokalarınızı, geçin karşısına eşinizin..Hatta ona inat bir sevgili bile bulun kendinize; genç kalın genç!.....
