İşte… artık gidiyorum. Bu şehri sana, seni de bu şehrin sahibine emanet ederek sessizce ayrılıyorum. Direnmekten yorgun düşmüş ruhumu, pişmanlıkların gölgesinde bırakıp gidiyorum. Sözlerin sustuğu yerdeyim şimdi; yıllardır arayıp da bulamadığım cümlelerin arasında, son bir defa yazıyorum sana. Şehrimin üstünde bir zamanlar esen sevda yağmurlarını geride bırakıyor, yavaşça usulca gidiyorum…
Kalbimin derinliklerinden yükselen, kimsenin duyamadığı bir ney sesi yankılanıyor içimde. Artık beyaz gecelerden eser yok. Sen yoksun… Zülüflerinin dokunduğu o bahar sabahları yok artık. Kardelensiz kış gecelerinden esiyor şimdi hasretin keskin rüzgârı. Laleler açan yüreğimin doruklarında güneş doğmuyor uzun zamandır. Sessizce patlayan volkanlar gibi, içimde biriken sızıların zincirlerinde günleri eskittim. Ne umut kaldı geriye… ne de bakışlarımda o eski heyecan…
Heybemde taşıdığım iki şey var yalnızca: Pişmanlık ve hasret. Biliyorum, hayat bir kez daha siyah kanatlarını üzerime örtecek. Ve ben, seni içimde hep taze bir yara gibi taşıyacağım. Mavisine doyamadığım bu şehri sana bırakıyorum. Seni, alnıma gurbetin kederi olarak kazıyorum… Sevdanı, sılamda hiç geçmeyecek bir aşk gibi emanet ediyorum geride kalan zamana.
Artık sen, şarkılarımın en acı dolu güftesisin. Yazılarımın en çıkmaz satırı, şiirlerimin en yaralı kafiyesi oldun. Tebessümle çiçeklenen yüzünü, gönlümün en derin köşelerine saklıyorum. Ve geriye dönüp, içimde büyüttüğüm tüm pişmanlıklara son bir kez derin bir iç çekiş bırakıyorum.
Elveda şehrim… Elveda hayallerim…
Elveda, pınar gözlüm…
Elveda…
