Bugün yavaş yavaş öldüğümü hissettim. Sanki sonun başlangıcı gibi. İnsanın dünyadaki günlerinin sayılı olmasını bilmesi kadar derin bir savaşı yokmuş bunu öğrendim. Öleceğini bilmek belirsizliği bilmekten çok farklı.
Pişmanlıkların…
Yaptıkların, yapamadıkların…
Hayallerin, planların, beklentilerin…
Kayıpların, kazandıkların…
Hepsi şimdi bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden.
Bir zamanlar sonsuz sandığım günler,
şimdi bir nefes kadar kısa.
Dün “yarın yaparım” dediğim şeyler,
bugün artık yapamayacaklarım arasında.
Zamanla yarıştım, kazanamadım.
Kalbimle inandım, aklımla kaybettim.
Bazı insanları sevdim, söyleyemedim.
Bazı fırsatları gördüm, cesaret edemedim.
Bazı kapılar kapandı belki ben kapattım, belki hayat.
Ve şimdi, sessizlikte yankılanıyor her şey.
İçimde bir fırtına, dışımda derin bir durgunluk.
Ruhum bir yandan teslim olmak istiyor,
bir yandan son bir kez yaşamak.
Bir kahkaha daha atmak, bir güneş daha görmek,
bir yüzü son kez dokunarak hatırlamak istiyor.
“Keşke”lerle “iyi ki”lerin ince çizgisinde yürüyen adımlarım var benim
Keşke diyorum…
Keşke daha az korksaydım.
Keşke ertelemeseydim.
Keşke birilerinin gözlerinin içine daha uzun bakabilseydim.
Keşke kal demeyi öğrenebilseydim gitmeden önce.
Ama ne garip…
Şimdi her şey daha net.
Ölümün sessizliğiyle birlikte,
yaşamın gürültüsünü ilk kez duyuyorum.
Artık hiçbir şeyin önemi yokmuş gibi,
ama aynı anda her şeyin anlamı var.
Bir “özür”, bir “teşekkür”, bir “seni seviyorum” kadar basitmiş yaşamak.
Bizse hep büyük şeylerin peşinde kaybolmuşuz.
Belki de insan, gerçekten öleceğini anladığında başlıyor yaşamaya.
Belki de asıl huzur,
kabullenmenin içinde gizli:
Her şey olması gerektiği gibi oldu.
Ve ben... artık direnmeden,
sadece olanı kabul ediyorum.
