"Halk harika bir hoşgörüye sahiptir. Dehaya da her şeyi affeder, deha hariç." — Oscar Wilde"
"Halk harika bir hoşgörüye sahiptir. Dehaya da her şeyi affeder, deha hariç." — Oscar Wilde"
Nasıl başlarsınız ki bunu anlatmaya? Suskunluğun boyut değiştirdiği, bambaşka bir hesaplaşmanın ürünüdür içsel yalnızlığımız... Kimsesiz bir çokluk duygusu ile birlikte, yokluk benzeri bir varlık çelişkisinin, onmaz yaralarıdır, dimağımızda açılan.
-En
Fakat "biz duygusunu" anlatmam gerekirse, bu konumda birçok şey değişiyor. Bunu size bir örnekle açıklamak istiyorum. Örneğimiz ; bir ilişki. Bir ilişki, iki kişilik dev bir tiyatroya benzer. İki kişi yönetir, iki kişi senaryosunu
Gittiğin yerde gördüklerin, gördüklerinden yanıldıkların var... Görmek, bir garip eylem! Kimi, bakar bakar göremez; kimi, bakar bakmaz algılar. Aslında, her gözün bakmakta ki, meramı aynı olsa da, meramından anladığı aynı olmasa gerek...
Sessiz dakikaların sesi , ağustos böceklerinin taksiminde dalgalanıp duran kainatın tüm yıldızları çok güzelsiniz bu gece
Herşeyi olduğu gibi sürdürmenin sizi risklerden koruduğunun ve görece bir güvenlik duygusu verdiğinin farkındayım. Peki ya düşleriniz? Özlemleriniz? Yıllar yıllar önce ya da yıllardır kurduğunuz hayaller? Yapabileceğinizi sezdiğiniz, hatta belki bildiğin
Bu ne güzel bir keyif değil mi? İnsanın kendisindeki pozitif gelişmeleri gözlemleyebilmesi...
Eğer yemeğe karşı bir düşkünlüğünüz varsa, her yolu denediniz bin bir türlü diyetler yaptınız ama hala vücudunuz televizyondaki mankenlerle yarışamıyorsa, yani şişman olduğunuz fikri içinizi kemiriyorsa, boş veriyorsunuz o günü kibrit kutusu peynir ve iki
İnsanın içindeki iyiyi ve kötüyü açıklayan bunların bağlı olduğu kavramları da bir ikizkenar üçgen şeklinde ispatlayan, "insan" üzerine bir yazı.
Artık kuşanacak silahınız, anlamsız sözcükleriniz kalmamış olmalı ki benim size sorduğum soruların cevapları yerine bana beni anlatmaya kalktınız! Bir şey söyleyeyim mi, beni en iyi sizin anlayacağınızı sanarak nasıl bir aptallığın içine sürüklendiğnizi görmüyordunuz! Bir insana ne olduğunu kim olduğunu söyleyemeye çalışmak kadar ucuz yollara başvuruyordunuz.. Çünkü kendinizi
içimdeki umutları yok eden kente her sabah uyanıyorum sessizce.Gözlerim yanıyor.Uzaklara bakıyorum yoksunuz...
Bir zaman olur da kendimi görürüm diye beklediğim aynam şimdi aksinde yalnızlığımı gösteriyor...
Başımıza gelen en kötü şeyin, aslında olabilecek en iyi şey olduğunu düşündünüz mü?
Bir acıyı kabullenmek, hayatın kendini kabullenmemiz değil midir?
Reddettikçe acıtır canımızı gerçek..
Bir tek yol var.. Kabullenmek.. Boyun eğmeden...
hani hep deriz ya,çocuk olsam, ben de bu parklarda koşup oynasam;
hani hep büyüsek deriz küçüklüğümüzde;
gerçekten istiyor muyuz,yoksa kaçmak için bir yol mu hayal ediyoruz,
kim daha şanslı adledebilir ki kendini;
zamanı geri çeviremeyeceğimize göre hayatın iyi yönlerini görmeye
...buradaki her kelime benim hayatımdan bir kesit. Bu yüzden de tek başlarına ancak sözlüklerde kendine yer teşkil eden bu kelimeler bu yazıdaki konumlarıyla benim adıma muazzam değerlere sahipler...
