Hafif bir rüzgar esti. Hafifti. Ama bu bile yetmişti evin güzelliğini bozmaya. Kum taneleri yavaşça savrulurken evde artık değişmeye başlıyordu.

Belki hep o çocukluk masallarını aradık gerçek hayatın zorlukları içinde. Hep bir arayış içinde olduğumuz için miydi bu vazgeçişlerimiz?

Soluksuz ilerlemek istiyorsun belki…Belki sımsıkı, sımsıcak tutmak…

Ruhum gene bir iç çekişte, aklım anlama yarışında, bedenim kalbimi yaşatma savaşında...

Çatlak kabuk yeni birşey daha öğrenerek yoluna devam ediyor. Çatlamış kabuğunu nasıl kıracağını düşünerek. Ve diğer kabukların nasıl kırılacağını.
Anlıyor ki bu dünyadaki en zor şeylerden biri bir insanı değiştirmek.

Ne zaman ki umut çıkar içimizden bizde dünyadan çıkarız. Çünkü dünya umut üzerine kuruludur. Umutsuzu kabul etmez dünya. Sakın acımasız demeyin dünyaya, tam tersi acıdığından bu umut isteği.

O gözyaşlarını geride bırakmanın telaşındayken kalabalık zamanı geride bırakmanın telaşındaydı.