BÖLÜM 1

Kar yoktu. Bu iyiydi. Olabildiðince hýzlý ilerlemeye çalýþýyordu. Çok az gitmiþti. Kar yaðmaya baþladý.
Ýsa, durdu. Geri dönmeyi düþündü. Ama bu iþe yaramazdý. Orada onun gibi ölemezdi açlýktan. Korkuyordu. Çok korkuyordu.

2 saat sonraydý. Durdu. Bu iþ çok zordu. Bu iþ baþarýlacak gibi görünmedi gözüne. Herhalde birkaç gün içinde donup harcanýp giderdi bu ormanda. Dinlenmek, ýsýnmak ihtiyacý hissediyordu; ama hemen pes ederse bu iþi baþaramazdý. Gücünün son damlasýna dek ilerlemeli ve sonra uygun yerde kampýný kurmalýydý. Hava kararmadan önce.
Ýlerledi.
“Herhalde üç saat oldu” dedi kendi kendine. Havanýnm aydýnlýðý azalmýþtý. Saðýna soluna baktý ve gözüne kestirdiði aðaçlara yaklaþtý. Burasý kamp kurmak için uygundu. Elleri donuyordu. Barýnaðý süratle inþaa etmeye baþladý. Bir kurtun keskin biçimde uluduðunu duydu. Kalbi korkuyla ürperdi. Elini daha çabuk tutmaya çalýþtý; ama bu kez eli ayaðýna dolanmaya baþladý., soðukkanlý ol dedi kendine. Eski ritmine döndü ve devam etti. Ateþi yakar yakmaz kendini çok iyi hissetti. Giderek parlayan ve büyüyen alevlerin gölgesi yüzündeydi ve ýsý gerçek etkisini anca gösteriyordu. Iýsntýdýkça da kafasý yerine geliyor, gelecek günler ne kadar zorlu olsa da baþaracaðýna dair hayaletsi bir his vardý içinde. Üþüyüen yerleri kendine geldikçe güzel þeylere dönüyordu zihni ve kalbi.

Mercan’la son zamanlarýný ve anlarýný düþünüyordu. Gözlerinden yaþar süzülüp düþtü yere. Sonra ailesini düþündü. Onlarý hiç bu kadar özlememiþti. Bu gece çok fazlaydý özlem. Yalnýz oluþundan kaynaklandýðýný düþündü. Mercan’layken böyle þeyleri düþünmeye vakti bulamazdý. Tavþandan kalan parçalarý yedi. Ýçecek kutusunda kar ýsýtýp çay gibi içti. Göz kapaklarý düþmeye baþlamýþtý. Ateþe odun attý. Mýzrak bir elindeydi. Býçak ise belinde. Kalkaný da yanýndaydý.