Sevdiğin Kadar
Bir sabah erkendi. Ev henüz uyanmamıştı. Perdelerin arasından sızan ışık, odanın ortasına düşmüş; her şeyi olduğu gibi gösteriyordu. Ne eksik, ne fazla… Çaydanlığın altı kısık ateşteydi. İlk fokurtuyu bekliyordum. Hayat da bazen böyledir; sesini yükseltmeden gelir, fark edersen…
Aynaya baktım. Yüzümdeki çizgileri saymadım bu kez. Ne kadar yaşadığımı değil, ne kadar sevdiğimi düşündüm. Takvim yaşımı söylüyordu ama kalbim başka bir yerden konuşuyordu. Meğer insan, aynada gördüğü kadar değil; gözlerinin uzağı gördüğü kadar gençmiş.
Birini hatırladım. Uzun zamandır aramadığım, ama içimde hep yaşayan bir yüzü… Hasret, ay ışığı gibiydi; sessiz ama aydınlatıcı. O an anladım: Sevdiğine ne kadar özlem duyuyorsan, ona o kadar yakınsın aslında. Mesafe, haritada değil; kalpte ölçülüyormuş.
Çay hazır olduğunda fincanı elime aldım. Sıcaktı. Güneş gibi… Isındım. İnsan da böyledir; ısıtıldığı kadar sıcak, anlaşıldığı kadar güçlü. Kendini yalnız hissettiğinde yalnız, güçlü hissettiğinde güçlü. Kimse sana bunu öğretemez; ancak yaşayınca anlarsın.
Eskiden yaşadıklarımı hep birer kâr hanesine yazmışım. Oysa her biri beni sona biraz daha yaklaştırmış. Ama üzülmedim. Çünkü fark ettim ki ömür, biriktirdiklerin değil; sevdiklerin kadarmış. Gülebildiğin kadar mutlu, ağlayabildiğin kadar insansın. Gözyaşı eksiklik değil, dengeymiş.
Kapıdan çıkarken durup bir an geri baktım. Ev aynı evdi, ama ben biraz değişmiştim. Çünkü hayatın bana fısıldadığını duymuştum:
“Unutma,” diyordu,
“Çiçek sulandığı kadar güzeldir.
Kuş ötebildiği kadar sevimli.
İnsan da… sevdiği kadar.”
Ve o gün, bunu hatırladığım için yaşadım.
