"Her yeni gün, içinde sonsuz bir öykü ve keşfedilmeyi bekleyen bir anlam taşır; kalemini eline al, hayatını yaz."
"Her yeni gün, içinde sonsuz bir öykü ve keşfedilmeyi bekleyen bir anlam taşır; kalemini eline al, hayatını yaz."
Nazikçe bayanın omuzuna dokunuyorum, 'aman Tanrım bu olamaz ' diye yüksek sesle bir cümle kuruyorum ve kadın haklı olarak 'bir şey mi oldu beyefendi' diyor. Gözlerime inanamadım , bu o kadın, rüyamdaki kadın, gözleri o kadar parlak ve güzel ki. Dudakları,
Her şey ezelde başladı...Yedi kat yukarıda oturduğum yerden aşağılara baktım ve "Karar verdim, dedim. Aşağıya inmeye gönüllüyüm." Bildiğim her şeyi unutacaktım. Göklerdeki evimi, nereden geldiğimi, kim olduğumu, her şeyi.Yalnızca bir tek şeyi hatırlayabilecektim: Sevgiyi...
YZ
Sonra geyşaların hizmetinde, muhabbet ve eğlence faslına geçiliyordu. Geyşalar, hem yerel çalgılarıyla müzik yapıyor, hem de en zarif ve kıvrak danslarını bu olağanüstü konuklar için sunuyorlardı. Bu masalsı uzak doğu eğlentisinin tam ortasında bulunulurken, verilen bir haberle kaptan dışarı çıkıyordu.
2007 Oğuz Atay roman ödülüne layık görülen İhsan Oktay ANAR’ın Suskunlar romanı 17.yüzyıl İstanbul’unu ve çevresini anlatmaktadır
Her gün bir önceki gün için gelecektir... Yani 2854 de şimdi için yarın olabilir.
Yaşadığım yılların, farkına varamadığım gerçekliğini, efkârımın derinliğinde solumak...
Hafızam da, silinmezler bölümünde bulunan, naçar kaldığım feryadımdır...
Bir duruşu olmayanlara isyanımdır...
Himmeti, hizmeti, külfeti, nimeti karıştıranlara, suizan edenlere reddimdir...
Konuşmak, koklaşmak, barışmak, yarışmak kaygısıyla gafletimin yansımalarıdır...
Reenkarnasyonu vücdunuzun her santimetrekaresinde hissedecek, bambaşka bir dünyaya yelken açacaksınız...
İkinci bir hayatın izleri belirirken bedeninde ona yabancı bir kişiliğin yıllar sonra geri dönüşündeki gizemdi onu şaşırtan...
O yabancı geri döndü...Dönerken de Tüm ırkçılara Mevlanalı bir mesaj getirmişti...Bu gizemli görev keşfedilmeli..
Geçtiğim kapıdan sonra indiğim ormanda rastladığım o adam, sonra müzik çalan o genç, şehirde konuştuğum manav...Şimdi de bu... Hepsi bana burada beklendiğimi söylüyorlardı.
Babil’in asma bahçeleri yanıyor, tutuşuyor. Gökyüzüne yükselen duman ve is kapkara bulutlar oluşturuyordu orada! Göz gözü görmüyordu bu karanlıkta. Zifiri karanlık ise ürpertiyordu görenleri.
Nabukadnezar umutsuzca çığlık atmaya çalışıyor fakat nafile bir çaba oluyordu bu! Vücudunun tekrar değiştiğini görüyor… Ayakları kile, gövdesi demire, kolları bronza dönüşüyor…
