Yine başarılamaz, sistemin ve küresel güçlerin seçeneklerinden medet umulursa yeni başkanın kısa sürede alaşağı edileceğini ve yeni diktatörlerin yaratılacağını bilelim. Kapitalizmin işleyişi böyle.

Öldükten sonra yakılan ağıtları duymaz ölüm.

Bilirsiniz sabır imtihanıdır mübarek ramazan. Sadece yemeden içmeden ve cinsellikten elini ayağını çekmek değildir kesinlikle... Sabırlı olmak, kulların size karşı aşırı davranışlarını hatta hakaretlerini bile yeri geldi mi olgunlukla karşılayabilmektir... Dua müminin silahıdır. derler. Bol bol dua ettik belki sevdiklerimize, tanıdıklarımıza lakin dünyanın bir çok yerinde Müslümanlar çeşitli

Şu anda yaşadığımız 2000'li yıllar büyük TERÖR ÇAĞI'dır. Terör, tüm dünya insanlarını esir alacak. Her birey ait olduğu ülkeyi ve devletini sorgulamaya başlayacak. Çünkü terörü yayan ve yapanın, yaşadığı ülkenin devleti olduğunu idrak edecek. Bu acı gerçekle insan, artık aidiyet duygularından vazgeçmek zorunda kalacak. Küresel çetenin taktığı çiplerin

13 Aralık'ta bir kaza geçirdim şükür iyiyim. Korkusu bende kaldı acısı çoktan geçti.

Alıp başımı Sinop’a gidesim geldi…
O ki, ‘Türkiye’nin en mutlu ili’.
Sinop, bekle beni…
Hemen değilse bile, bir gün…
Mutlaka geleceğim...

İnsanın elinin emeğini, alnının terini ağız tadı ile yemesi kadar güzel ve insanı mutlu edebilen başka bir şey var mı hayatta? Tiriliyonlarınız olsa ne yazar? Takip etmişsinizdir mutlaka eski zenginlerimizden birinin ölünce cesedini bile çaldılar, adamı mezarda bile rahat bırakmadılar. Ne yapayım öyle zenginliği, öldükten sonra bedenimi de

Ya Malatya’yı sana gereği gibi tanıtmadılar ya da sen Malatya’yı yanlış anlamışsın Fatma hanım. Hem yemeklerden çok Malatya’nın anlatılacak başka yönleri varken sen ne diye Viyana usulü şnitzel’le gündeme geldin ki?
İnan bu senin şansızlığın, bu saatten sonra kaç yazı yazarsan yaz seni hep Viyana usulü

N'erde arızalı tipler var, gelir beni bulur arkadaş. Bende mi bir gariplik var anlamadım.

Ön tarafına bakıyoruz takvimin. 11 Şevval 1438 yılını gösteriyor. Miladi Takvim olarak da üstünde ki tarih 5 Temmuz 2017 yılı... Hicri Takvime göre 1438 Yılındayız bu gün. ''Hz. Peygamber (s.a.s)'in Mekke'den Medine'ye hicretini tarih başlangıcı olarak alan takvim. Hicri Kameri takvime İslam takvimi de denir. Ayın yörüngesi üzerinde

Google’da “porno&tecavüz” ikilisinin yapıldığı aramalar, gün geçtikçe artıyor. Bunu, taksilere ve dolmuşlara kamera koyarak, acil butonu koyarak engelleme şansımız maalesef yok. Zira kargo elemanının bile, müşterisine tacizde bulunduğu bir ülkede yaşıyoruz. Bugün kaç kadın, ufak da olsa tacize uğramadığını söyleyebilir Türkiye’de.

Ateş ve kan kokusu mudur burnumu yakan?...
Ve biz... Sen, ben, o... Ateşin dumanları arşa yükselmeden henüz, etnik, dinsel, mezhepsel ayrımlarla çatışacak, kısır ideolojik tartışmalarla boğuşup duracak mıyız?...
İzin verecek miyiz çocuklarımızın kan gölünde boğulmasına?...
İzin verecek miyiz topraklarımızın ekmek diler gibi

24 yıl aradan sonra Erzurum'a ilk defa geliyordum. Hep kafamda o mu değişti yoksa ben mi eskidim sorusu vardı. Daha şehre girmeden değişiklikler başımı döndürmüştü. Bu muydu benim bildiğim Erzurum. Kalbimi bıraktığım, gençliğimi teslim ettiğim Erzurum. Caddeler değişmiş, binalar değişmiş, kentler kurulmuş, bilidk tanıdık bir tek bina kalmamış,

Malatyalılar olarak, beraber yürümeye, beraber ıslanıp beraber gülmeye Recep Tayyip Erdoğanla her zaman için hazırız

son zamlar üzerine kulak kabarttım halkın deyişine.

Sevgiyi somut bir hale dönüştürmek için, bedeni kullanmak yerine, maddeyi kullanmak, en ufak bir aksaklık veya hata ile yüz yüze geldiğimizde, sorgulamadan, bencilce, onu çöpe atabileceğimiz anlamına geliyor ki, bu bir ironi. Çünkü sahip olması bu kadar zor, ne kadar az şey var hayatta.

Şehit haberleriyle adeta yıkılıyoruz. Şehitler elbette ölmez, vatan bölünmez. Biz içimizden bölünürsek, vatan da bölünür.
Meclis dururken dağda hak aranmaz. Pkk örgütü Kürt vatandaşı da temsil etmiyor. (devam edecek)

Onları ilk kez, 2011 Nisan ayında, İstanbul’da, Galatasaray Lisesi önünde görmüştüm. Orada toplanıyorlar, Taksim’e doğru yürümeye çalışıyorlardı.
Cıvıl cıvıl ama öfke doluydular. Biraz şaşkın ve dağınıktılar. Bizlerin alışkın olduğu örgüt, yürüyüş disiplinleri yoktu. Dans eder gibiydiler. Bağırıyorlar, sloganlar atıyorlar, müthiş esprili pankartlar taşıyorlardı.

Farkına varmak şu günlerde inanın en çok ihtiyaç duyduğumuz bir gereksinim. Deyim olarak gözüne çarpmak, orada bulunduğunu anlamak, fark etmek anlamak, ama gelin görün ki birkaç gündür kayıp olan, Eylül kızımızın vahşi ve hunharca bir cinayetle hatta söylenilmesi utanç verici taciz olayıyla hayatının son bulması bizi kahır etti

Bu bir sevgi ve aşksa nedenini anlayamadım gitti. Yok mu bana açıklayacak ileri görüşlü bir yetkili?