Geri gelmeyecek soluðunu
Nafile özleyiþler...
Ýçimden gitmez kýþ soðuðunu
Nafile kovmalar canevimden...
Özlemek bu olsa gerek seni
Ölümü kabullenememek
Sevdiðimden olsa gerek seni
Bu soðuk yangýn ne kadar yakacak babam
Seninle beni?

Ýlk gün yarýlýr için boylu boyunca
Bir nehir akar tuzlu,
Bunca yýl nerde saklanmýþ bilmezsin
Ýkinci gün bir aný gelir konar dalýna
Okþarsýn kanadýný içli içli...
Sonra bir sessizlik býrakýlýr kapýna
Ýçeri alýr öpersin gözlerini
Ölmeyi seversin, ölmeye söversin...
Sevmekle sövmek karýþýr birbirine
Doðmakla ölmek karýþtýðý gibi
Hayatýn sarmallarýnda...
Sonra boþ yataðýna kayar gözün
Ses tonunu hatýrlarsýn, unutmamalýsýn!
Ama zaman örter tipiyle acýlarý
Bir kürek alýp küreyemezsin
Emzikteki bebek gibi yapýþýr çünkü eteðine yaþam
Bir tekme vuramazsýn
Bir yanýn ölenle ölür, bir yanýna yaþam yürür
Dostlar gelir yadeder,
Bir melek uçmuþtur avucundan
Üstelik herkes þahittir
Saðlýðýnda kapatmadýðýna kýzarsýn kafesleri
Oysa hep açýktýr hayatýn kafes telleri
Uçup gidecektir hep birileri...

Özlemek sarýlmalarýný,
Sýrtýmý sývazlamalarýný...
Özlemek sarýlmalarýmý...
Ah özlemek yanaðýmdaki terli dudaklarýný
Ýþte özlemek böyle bir þey olsa gerek babam seni
Ne vardý basacak tamgaz giderken hayat, freni?
Ama geri gelmeyecek boþluðuna
Aldýðým dersleri dolduruyorum
Hayatla ölümü koyuyorum
Ayný kefeye
Ölenle ölmemeyi,
Kalanla gülmeyi...
Anamla fidan dikmeyi...
Ve ellerinle diktiðin saygýnlýk fidanýný
Sulayýp dallandýrmayý...
Yaþatmak bu olsa gerek seni...