Köylü Kýz Kezban 2


olsa da. Kendisini ailesi için, ailenin güvenliði ve iyiliði için parçalayan bu kadýnýn rahat bir yaþam sürmesi gerektiðini düþünüyordu, bunun için bir þeyler yapmalýydý! “Param olunca” der, baþlardý anlatmaya, annesi gülerdi.
“Diþini yaptýralým anne.”
“Yaptýrýrýz; kafaný takma…o kolay iþ…”
Buralarda, iþsizliðin olduðu bölgelerde kýrsal kýzlarý okumazsa gurbete çýkýp tarlalarda iþçi olarak çalýþýrdý köle gibi. Evlenirlerdi, evlenirlerse yine çalýþýrlardý, kölelikten bir türlü kurtulamazlardý, evlendiklerinde esaslý kölelikleri baþlardý ve beþ altý çocuklarý olur, çocuklar büyür, ailecek köle olurlardý tarlalarda, domates tarlasý, patates tarlasý, soðan tarlasý, akþama kadar patates topla, çuvallara doldur, tepende kýzgýn güneþ varken belin kýrýlýr, ayaklarýn mahvolur. Bu zorluk, bu mücadele biçimi Ýstanbul’da yaþayan genç kýzlarýn asla kavrayamayacaðý bir zorluktur. Gramýný bilemezler. Kýrsal kýzlarý evlenirseler bu iþin içinde ‘sevmek’ (sevdalýk çekmek) denen þey
yoktur, genç kýzý namusuyla vermek, meselesi vardýr, bir kaza çýkmadan. Ailelerin temel gayreti bunun içindir. Bu yamaç, mezra bölgede fazla kimse yoktu, birkaç yavan ve hayat neþesiz ev var, aradaki mesafe büyük, gençler yoktu buralarda, birkaç nene, dede, yaþlý çiftler…
Kezban’ýn içini dökebileceði, þakalaþabileceði dengi yoktu, acý ve sonu gelmez bir yalnýzlýk hissederdi. Geçen yýl en yakýnlarýndaki bir aile mezrayý terk etmiþti. Üniversiteyi bir kazansa…Gençliðini alev alev hisseden genç kýz elbette mezraya sýðmaz, bu kayalýk, taþlýk bölgede, verimsiz arazilerin olduðu… Kendini, zihnini ve yüreðini üniversiteye, büyük ve geliþmiþ þehre, o coþkulu ve renkli koridorlara atardý, þamatanýn tadýný çýkaran gençlik…
Kiþisel geliþimi için en iyisi olacaktý, orada kendini gerçekleþtirebilecekti. Geceleri buralarý kapkara olurdu, insanýn iyice caný sýkýlýrdý, burasý bir tutsaklýktý, buradan alacaðý dersleri almýþtý.
Akþam olmuþtu, bu baþka türlü siyahýyla insanýn iyice ezen, insanýn ruhuna saldýran bir karanlýktýr, evin salonu gaz lambasýyla aydýnlatýlýyordu burada elektrik hiç olmamýþtý, evin abisi güneþ enerjisiyle bir sistem yapmýþ, sýk sýk arýza vermiþti. Bir yaný yamuk kuzine tipi sobanýn yanýndaki divanda evin reisi Mustafa uzanýyordu, bir haftadýr hastaydý, öksürüyordu, karýsý sofrayý hazýrlýyordu, Kezban annesine yardým ediyordu: Bulgur pilavý, yoðurt, tarhana çorbasý, haþlanmýþ patates vardý yer sofrasýnda. Mustafa, divandan zor doðruldu, sofradaki malum yerini aldý, sofra kalabalýktý, aç ve ufak vampirler gibiydi çocuklar, 7,9,12,14 yalarýndaydý. Dokuz yaþýndaki erkekler ikizdi, diðerleri kýzdý. Ýkizler tahta oyuncak at konusunda paylaþým kavgasýna girmiþlerdi. Anne onlarý avutup susturdu. Bir tür istila gibidir sýkýntýydý ufak çocuklarla yaþamak, biri rahat dursa öteki durmaz. Doydular ve sofradan uzaklaþtýlar, biri birinin saçýný çekti, öteki onun kulaðýný ýsýrdý, yeni bir kýyamet koptu, anne bu kez yumuþak davranmadý, ikisine de birer þamar indirdi. Her sabah güzel bir þey yemek isterler, patates kýzartmasý mesela, her gün yenmez ki! Bulduðunu yiyeceksin! Sonra çocuklar uykuya daldý, herkese bir yorgunluk, küskünlük çöktü.
Sonra evin en büyüðü, abi Habib geldi eve, siyah eski parkasý karla kaplýydý, turuncu beresini çýkardý, çok üþümüþtü, sobanýn baþýna tünedi. Isýnýnca babasýna baktý, ona göz kýrptý, neþesi yoktu; ama böyle hareketleri severdi, babasý ona gülümsedi, babasýyla birkaç laf etti, baba sorular sormuþtu, ikizlere aldýðý simitleri kapýnýn arkasýndaki askýya astý. Kasabada tüpçüde çalýþýyordu, iþ arkadaþlarýndan ve kazandýðý para miktarýndan memnun deðildi, onca emeðine raðmen sömürüldüðünü hissediyor ve insan yerine konmadýðýný açýk seçik görüyordu, hayvanlara bile böyle davranýlmazdý, para için katlanýyordu, patronun kardeþi iþ arkadaþýyla tekme yumruk kavgaya tutuþmuþ, ikisini kamyonetin þoförü zor ayýrmýþtý. Hafta içi eve gelmezdi, hafta sonu sadece Pazar günü gelirdi motosikletiyle, normalde tüpçü dükkanýnýn arkasýndaki depoda kalýrdý, bugün ise mezraya güç bela gelmiþti, moral bozukluðundan, böyle iþ olmaz olsundu, ev yok bark yok, aile yok, it gibi 2 metre kare bir yerde yatmak! Kuduz köpek gibi saldýran iþ arkadaþlarý! En ufak yanlýþta, hatada. Bu bölgeyi, þehri terk etmek düþüncesi nicedir kafasýndaydý. Babasýna bu düþüncelerini açtý. Mustafa, yaz ayýndan beri doðru düzgün çalýþamýyordu, belinde bir sýkýntý vardý, köyde bir ahýrýn tamirini yaparken düþmüþtü, bir kere doktora gitmiþti, fizik tedavi dediler, Mustafa uðraþmadý, “para olsun bakarým icabýna, dinlenirim, yatarým iyi olurum” diye düþünüp savsakladý iþi. Ýyi hissettiðinde bahçeye çýkardý. Mustafa Habib’le inþaat ve tamir iþleri yapardý