Anýmsýyorum o geceyi,
Sýrtýnda taþýdýðý evin düzeninde boðuluyordum.
Gözlerim, demirden daha aðýr,
Yumuþak bir gecenin koynunda, aðrýlý bir uykudaydým.
Karanlýklar arasýnda belirdi, örttü üstümü usulca ve
Sokuldu yanýma.
“Kin” nedir öðreten adama, ilk kez âþýk oldum o gece.
Parmaklarýmdan yukarý süzülen, sessiz bir ilham gibi yalýndý,
Bir o kadar da yalnýzdý.
O bayat þarkýlarý fýsýldamak istedim kulaðýna;
“Biliyorum, biliyordum ben de senin gibi þarký söylemeyi.”
…
Yasaklarýn, gerçeðe deðdiði o uzun yollarca,
Söylenmemiþlerin ardýna, gözlerinin felaketiyle sýðýndým.
Yüzüm, yüzleþemeyecek kadar kirlendi her seferinde,
Karardým, karalar baðladým.
…
Bugün ise bir kez daha anladým:
Kucaðýmda büyüttüðüm utançlarýmdan baþkasý deðildi hiç biri.
Mayhoþ bahar kokularýnýn, acýtan alerjisini sakla göðsünde.
“’Hiç’ olamayacak kadar hiçtik biz.”