Küçük zaman dilimlerine yakıştıramadım senin büyük kalıbını.
En son ne zaman karşılıklı oturup, konuşmadan anlamıştık birbirimizi. Ne zaman değmişti ellerin uzaktan hiç dokunmadığın bedenime. Dünyayı dize getiririrdim senin için o an, kapattığım bütün kapılarımı sonuna kadar açardım inan. Küçük bir kız çocuğunun babasından korkması gibi çekinirdim senden. Saçımı bir okşayışın yaklaştırırdı aynı anda. Şaşırırdım, nasıl olurdu da aynı anda hep korku duyacağım, hem de şevkatinden dizinin dibinden ayrılamayacağım iki ayrı adam yaratmana.
Hep böyle miydin? Herkese böyle mi davranırdın? Bütün sevgilerini böyle kaçamak ve korkak mı yaşardın? İşte bu yüzden “ Küçük zaman dilimlerine yakıştıramadım senin büyük kalıbını “.
Sen kendini benimle paylaşmaya yanaşmadın ve bu yüzden ben artık seni yaşamaya çalışmak istemiyorum. Bende neyi sevdin, neyi aradın da buldun, neyi kaybettin bilemiyorum. Bırak seni gözlerindeki ışık ile birlikte hatırlayayım ve sona erdirmeden içimdeki son tutku kırıntılarını, içimde kadığı için yarım sevdan, sana son bir açık kapı bırakayım.
