İçsel Karanlık ve Yol

Biliyorumki,bir girsem bu yola ,geri dönüşü olmayan mesafeler katedeceğim. Yola girip girmemenin kendimle olan istişaresinde dahi,film şeridi akmak için göz kırpıyor da ben müsade etmiyorum.
İnsan geçmişinden korkar mı? Korkuyormuyum ?Nerden ve nasıl bu cümle düştü dilimden.Düşünmeden izinsiz destursuz çıkan bir cümle.
İnkar etme diyor yolculuk için muavinlik yapan bilmediğim tarafım. Meçhul kişi. Veya benim meçhullestirdigim.Yapmaa be yolcu itiraf et. Mesele korku değil. Cesursun ama cesaretini nerde kullanacağını bilmiyorsun. Biliyorsun belkide ,vazgeçmiyorsun. Geçmişin geleceğe el sürmesine müsade etmiyorsun. El sürüldümü düzenli giden bişeyler bozulacak.Kendi düzenin söz konusu değil.Kişinin düzeni içinde düzen vardır. Domino gibi.Kendinle baslarsin baskasiyla biter.
Kendini inşaa edersin başkasını yıkarsın.
An..
Anı ...
Hangisi?
Dünsüz bugünsüz,yarınsız insan olur mu?
Bak Dünsüz, bugünsüz insan olmazda; yarınsız insan olabilir.
Bugünü kaybetmeden,dün den bahsetmek kötü bir şey degil aslında.
Git yolcu mu diyor içsel ikamet. .
Peki çıkalım da niye çıkalım yolculuğa. Vitrinde cam arkasında duran,dokunmadığımı ama gördüğümüz, baktığımız, mekana ahenk katan ve tamamlayıcılar gibi olduğu yerde bıraksak mı?
Tam yolculuğa karar vermişken tekrar başa sarmak niye?