Bir kırık gitar...
Sahi ne çok şeyi anımsatır;
Tükenmişliğe dair,
Bize dair...
Nefes aldıkça batıyor dünya,
Geride kalıyor yürüdüğümüz yollar.
Bir kırık gitar gibi dönüyor,
Ve soluyor zamanla yokluğunda anılar.
Her yanım acıyor ana,
Öpüp kokladığın her bir yanım.
Nefes aldıkça batıyor bağrıma,
Gözlerinden kayıp gidiyor ömrüm.
Bir kırık gitar inliyor...
Ve susuyor.
Henüz deniz kabarmamış,
Sular yanmamış ufukta.
Nefesin henüz kesilmemiş,
İmbat yüzünü dövmemiş.
Bir kırık gitar gibi,
Yokluğunda inleyip susuyor dünya.
Pişmanlıklar yüreğime dokunuyor,
Çatlamış gövdesinde zamanın.
Unutulmuş bir yerlerde,
Boynu bükük bir çocuk ağlıyor;
Haykırıyor ve susuyor rüyalarda.
Dalgalar çekiliyor,
Payıma düşen
Bir damla gözyaşı oluyor...
Bir kırık gitar,
İnliyor ve susuyor yokluğunda.
Her yanım acıyor ana,
Öpüp kokladığın her bir yanım.
Nefes aldıkça batıyor bağrıma,
Gözlerinden ışığım kayıp gidiyor.
Bir insan daha ne kadar dibe batar?
Bir insan anasının yokluğunda...
Bir kırık gitar gibi,
Kaybolur unutulmuşluğunda.
Yanında olamadım ana...
Son nefesinde.
Ve o güzel gözlerinde,
Yanıp kaybolsaydım ana...
Yanıp kaybolsaydım.
Gözlerinde...
