"Yazmak, bir intikam biçimidir. Özellikle de size 'asla yazamazsın' diyenlere karşı." — Dorothy Parker"
"Yazmak, bir intikam biçimidir. Özellikle de size 'asla yazamazsın' diyenlere karşı." — Dorothy Parker"
Senden sonra 3 aşk, iki de fantezi eskittim. Sadece üzerinden geçtiler. Öpüştüm, seviştim biraz. Biraz eğlendik ayrı zaman ve mekânlarda. Üçünden biri utangaçtı, diğeri yabancı, sonuncusu da gençliğin baharında düş fantezilerine yatmıştı. Biri uzun boyluydu, diğer ikisi orta!
Sonra; ikisi kararında, biri şişman...
Bir garip şiir dolanıyor dilimde. Mısralar bir uçurtma oluyor bir rüzgar. Yokluğunun boşluğu gökyüzü kadar büyüyor. Ne yazık ki ne bir öpücük uçurabiliyorum sana doğru ne de uçurtmalar maviyle buluşuyor. Hep fırtınalar kopuyor başımda. Yokluğunun akşamında her yere simsiyah gece manzarası çiziyorum. Karanlıktan korkan ellerimi ceplerimde saklayarak, sokak
Biraz özgürce düşünüyorum kuzum. Biraz rahatça. Ve bu özgürlük bıçağın sırtıymış gibi hissettiriyor bana! ya öyleyse bu sahici özgürlük mü? Kırıp döktüklerimde var, derleyip toparladıklarımda... kırıp dökende var, sarılıp sarmalayanda..
Teşekkürler en kuzeydeki en gri bulut.
Sana karışsın bu kendi içinde anlamsız mektup.
Ve sen bir yağmur olgunlaştırıp kendinde, her sözcüğü tek damla yağmura dönüştür uzaktaki o şehirde… Yeşiller yanında olsun, griler gerinde…
İçimde aslında öyle bir şey var ki, bulamayacağım ve
Bir gün hayatımdan ördürürcesine çıkacaksın ve ben seni hep son günkü halinle hatırlayacağım. Senin en güzel halin neydi diye düşünüyorum. Ve içimden bir ses yıllar öncesine götürüyor beni...
Karaktersiz bir ütopya belki de sana dair hikayeler, seni barındiran şarkılar ve şiirler, bilinmez bir zaman içinde belki de hayal, sen belki de hala yatağımda bana masallar için zamanı kovuyorsundur tek başına.
Artık bir kahramana ihtiyacım yok, sana sahip olduğundan başka anlamlar yüklemeyeceğim. Bana var olduğun kadarla gelsen kabulüm; çünkü artık kalbime sığdırabiliyorum seni.
Fi çağlardan kalma, hiyeroglif yazılarla yazılmış kaderim yine sessiz.Yunan mitolojisinden fırlamış bir yaşam tarzım yok ama bir kaktüs deyilim.kendimi bazen boş bir bardak gibi görüyorum,doldurulmayı bekleyen.bazende irin kaplı vücudumda limit yok yazıyor.bazen ağlıyorum;karanlığın doğmasına,güneşin batmasına.
Bugün düşündüm de ne kadar zaman geçmiş ve ne kadar az unutmuşum seni. Ne kadar az silebilmişim hatıralarını ve daha dün koynumdaymışsın gibi hala tenin kokuyor tenim.
Yağmur damlaları bedenimin her yerini teker teker öperken, bende rüzgarı ellerimle tuttum ve her bir zerremden esmesi için ona izin verdim.
Şimdi bir ince köprüdeyim, dengemi sana olan tutkumla sağlıyorum.
Öyle bir aşk istiyorum ki! Denizlerin içinde yol yapıp hiç yitmeyecek anlamlar taşıyıp beni göklere taşısın...
