Kimsesiz sandýðým bir mevsim gidiyordu gözlerimin önünden. Ellerimde sahipsiz her gecenin yorgunluðu. Taþ duvarlarýn üzerinden gölgeler büyüyor yalnýzlýðýma. Aklýmý baþýmdan alan bir rüzgar gibi dokundun tenime. Yüreðime yüreðini koydun. Yüreðim oldun.

Daha ilk günden ýsýnmýþtým sana,sanki gökyüzüm sen,yaðmurlarým sendin,düþmeden içimdeki yalnýzlýðýn kumsallarýna.Denizleri senin için renklendirdim ben,bulutlarý senin için yakaladým. Sanki en ufak bir rüzgarda savrulacak gibi deðildim uykusuzluklarýna.

Sen gitmedin ki,gerçek ötesiydin bendeki her zamana. Tuttum ellerinden,saçlarýnýn kokusunda büyülendim dudaklarýna. Islatmalýydýn beni yaðmurlar gibi. Öpmeliydin içinden geldiðince.
Ben o zaman sen olurdum karýþmadan nefes alýp verdiðim bir þehrin monotonluðuna.

Çalýþma masamda yanan mumun alevinde þekillendi hayalin. Uzun uzun seyrettim. Dokunmak istedim ama beceremedim. Akþama koþan ayaklarýn altýnda kýzgýn asfalt gibiydim günden arta kalan. Güneþ haber vermezdi çekip giderken. Bir sessizliði kalýrdý eve kapanan yüreklerin birde seni bana özleten hayalin. Kendi yüreðimi senin ellerine býrakýrken.

Zamaný hep peþime taktým.Bir baþka yere gitmenin olanaksýzlýðýný tartýþýyorum kendimle. Gitmeyeceðimi biliyorum. Belki de ellerinin sýcaklýðýndan olsa gerek. Ben her sahipsiz mevsimin kimsesiz gecesinde seninle bütünleþiyorum. Basit gelecek belki tüm anlatamadýklarým. Bir þeyi çok iyi biliyorum sen anlayacaksýn günü gelecek. Bu saadet hiç ölmeyecek.

Fotoðrafýn karþýmda duruyor. Öyle masum öyle güzel ki seni yaþamak bu kendini tanýmayan cümlelerin ardýnda senin gözlerinde aþk gibi çoðalmak. Anlatmak çok zor. Ben anlatamýyorum yaþýyorum. Herþeye katlanmak dedikleri bu olsa gerek. Günün bütün tükenen saatlerinin peþisýra bir ekranýn karþýsýnda seni bana gülümsüyormuþ gibi hissedebilmek. Öyle güzel ki saatlerce seninle hayatý paylaþabilmek.

Oysa þimdi yalnýzlýðým yanýmda,sensizliðin þarkýsýný dinliyorum.
Seni sevmek yazýlmýþ bana,dokunamasamda sana,seni çok seviyorum.