Hep uzaklardan gelmesini beklediler mutluluklarýn oysa mutluluk sevginin gözlerinde gizliydi göremediler.
Onlar çoooook büyük þeyler umut ettiler gelecek için oysa taþýnamayacak kadar yüke sahip olmak anlamsýzdý ama bilemediler.
Ne boyun eðmesini bildiler sevgiye ne de boyun eðdirebildiler bir katý yüreðe. Onlar sevgiyi hiç çözemediler.
Bir damla gözyaþýný çok gördüler çatlamýþ dudaklarýna. Aðlamak zayýflýk zannettiler. Süzülen gözyaþlarýný düþman ilan ettiler hýrs dolu gözlerine. O sýcaklýðý bir sahte kahkahaya deðiþtiler.
Lüks arabalar , þan, þöhret para kaptý sevginin yerini. Aþký bir yeþil kaðýt parçasýna esir düþürdüler.
Baþlarýna taþ yaðdýrmadý mevlam bela yaðdýrdý, hýrs yaðdýrdý, sorumsuzluk yaðdýrdý, dengesiz beyinler sardý çevrelerini cezayý anlamadýlar. Onlar yaratan yerine bir sahte ilaha taptýlar.
Bir dal çiçeði çok gördüler gülen yüzlere. Sevmeyi bilenlere gülüp geçtiler. Oysa sevmekti yaþamýn özü ama hiçbir vakit göremediler.
Geceler parlak ýþýklar altýnda kulak çýnlatýcý gürültülerde güzel geldi onlara, oysa hiçbir zaman yýldýzlarýn sessizliðini dinlemediler. Onlar bu çarpýk hayatlarýnda huzur nedir hiç bilmediler.
Sadakat nedir hiç bilmedi kalpleri onlar acýmayý hiç bilmediler. Donuk bakar oldu gözleri. Onlar dönüp aynaya baktýklarýnda ruhlarýný hiç görmediler.
Bir denizdi yaþam onlar için. Hayatlarý boyunca yunuslar gibi yüzmeyi istediler. Oysa deniz maviydi onlar maviyi hiç tanýmadýlar. Bataklýk rengiydi her günleri. Çýrpýndýkça battýklarýný hiç bilemediler.

Onlar ne sevmeyi bildiler ne de insanca yaþamayý becerebildiler,
Dalýnda meyve yetiþmeyen bir bitki gibi geldiler kuru bir dal gibi gidecekler

Çünkü onlar sevmeyi hiç bilemediler...