Murat adýndaki öðrencimin yaramazlýklarý canýma tak etmiþti. O güne kadar kendisine döktüðüm güzel dillerin, kýzmalarýmýn ve verdiðim ufak tefek cezalarýn hiç yararý olmuyordu. Derste çocuklarýn dikkatini daðýtýyor, hatta sýnýfta düzenin bozulmasýna neden oluyordu. Birinci sýnýf öðrencisinin dikkatini bir konuya çekmek, oldukça zordu zaten. Hepsi daha oyun çaðýnda çünkü.

Murat bir gün beni çok sinirlendirdi. Kendisine tahtada dikilme cezasý verdim. Tabii ki tek ayak üstünde. Fakat Murat’ý bir türlü yerinden kaldýramýyordum. “Kalkmecaaaaaaam!” diye diretiyordu. Murat’a söz geçirmek zorundaydým. Aksi takdirde, öðrencilerimin karþýsýnda küçük düþecektim.

Sonunda zorla ikna ettik ve tahtanýn önüne dikildi. Mahçup bir yüz ifadesiyle, bir ayaðýný yavaþ yavaþ yerden kaldýrdý. Bir iki dakika dikildikten sonra sýrýtarak þöyle dedi:
“Ohoooooo! Nece kolaymýþ! Ýsterseniz aþþama(akþama) kadar dikiliverim.”

Murat sýnýfta benim – deyim yerindeyse - dalkavuðum gibiydi. Ben ne dersem, gözü kapalý inanýyordu. Öyle ki, siyaha beyaz desem, gýký bile çýkmazdý. Karlý bir günde, öðle yemeði için eve geliyordum.Yanýmda da birkaç öðrenci. Sohbet ede ede ilerliyoruz. Hava öyle soðuk ki, iðne gibi yaðan kardan, gözlerimizi bile zor açýyoruz. Bir baktým, yanýmdaki öðrencilerden biri bisküvi yiyor. Oysa kaç kez söyledim onlara; yemek öncesi abur cubur yemeyin diye. Malum, iþtahlarý kesilir ve gereði kadar yemek yiyemezler. Ýþte o sebeple, bisküvi yiyen öðrenciyi uyarmak istedim: ”Kýzým! Þimdi bisküvi yenir mi?”…Arkasýndan Murat hemen destekledi – güya- beni. Þöyle çýkýþtý arkadaþýna:
“Koy gýz püskevitleri cebine. Bu soðukta püskevit mi yenir?”

Bir gün Murat, tahtada fiþ cümlesi yazýyor, daha doðrusu yazmaya çalýþýyor. Yazacaðý cümle de oldukça uzun: “Leylâ ilâç iç, iyi ol.”………Ama Murat bir türlü yazamýyor. Ýþte tam bu sýrada Seval adýndaki öðrencim ayaða kalktý. ”Öðretmenim! Murat evde hiç ders çalýþmýyor,” dedi. ”Biz Murat’la ayný mahallede oturuyoruz. Pencereden görüyorum onu, akþama kadar sokakta oynayýp duruyor,” diye devam etti. Murat altta kalýr mý hiç! Hemen lâfý yapýþtýrdý:
“Tabi oynarým. Ne yapacaktým? Kazýk gibi dikilip duracak mýydým?”

Ýlk derse baþlamadan önce yirmi dakika günlük olaylar konuþulurdu. Öðrencilerin çevrelerinde, yurdumuzda ve hatta dünyada neler olup bittiðinden haberleri olmasý açýsýndan, çok yararlý bulduðum etkinlikti bu. Çok önemsiyordum. Öðrenciler radyodan- tv’den haber dinliyorlar; derste anlatýyorlardý.Yakýn çevremize ait haberleri de muhtemelen ailelerinden duyuyorlardý. Ýþte bu haberler üzerinde konuþuyorduk derste. Herkes haber getiriyor ama Murat getirmiyordu. Çünkü o, hep Türk filmlerini izliyordu. “Örtmenim! Ben de size Kemal Sunal’ý annadýverim mi?” diyordu gülerek. Kendisini haber getirmesi konusunda sýkýþtýrýnca, o da yalana baþvurmaya baþladý. Çocuklar, öyle bir haber olmadýðýný söylediklerinde de Murat; “Ne bileyim ben! Bizim televizyon öyle dedi,” deyip çýkýyordu iþin içinden.

Murat bir sabah, arkadaþlarýnýn söylediði haberleri dinledi dinledi. Sonra birden ayaða fýrladý. Heyecanla ve sanki gerçekmiþ gibi ; “Örtmenim, Karataþ Köyü altýnda kum kamyonu devrilmiþ,” deyince, bir öðrencim hýþýmla kalktý yerinden .”Yalan öðretmenim yalan! Sabahleyin babamla oradan geçtik biz, kaza falan yok ,” dedi. Hazýr cevap Murat atýldý Hemencecik bir kýlýf hazýrladý yalanýna:
“Sus lan! Kaldýrmýþlardýr kamyonu. Kaza taaa dün akþam olmuþ.”

Matematik dersinde öðrencilerin sýkýldýklarýný fark ettiðim bir gündü. Havayý yumuþatmak için sözü hemen futbola getirdim. Çünkü futbolu seviyorladý. Hatta kýzlar bile. Bakalým bu haftaki Beþiktaþ – Fenerbahçe maçý ne olacak,” deyince, bir öðrencim dedi ki: ”Öðretmenim, Beþiktaþlý Metin, Fener’e kesin gol atar.”…..Fenerli Murat hemen fýrladý yerinden. Yüzünü buruþturup, arkadaþýný aþaðýlar bir yüz ifadesi takýnarak þöyle dedi:
“Yaaaaa! Pek atar. Kaleci Þimayer ne yapar Þimayeeeerrr? Þaaap þaaap tutar.”

Canlarým benim!
Bu çocuklar bir ömür!
Yaþamýmýn 28 yýlýný onlarla geçirdiðim için ne kadar þanslýyým. Keþke 28 deðil de 30 – 40 yýl olabilseydi.