Çok okumak insaný mutsuz eder mi dersiniz? Bence eder. Beni ediyor . Nasýl mý? Bakýn anlatayým:

Öðretmenlikten iki yýl önce emekli oldum. Taþýdýðý çerçeveyi düþürmüþ bir çivi gibiyim duvarda. Ayýplamayýn, böyle hissediyorum. Eðer bunu söylemezsem, size dürüst davranmamýþ olurum. Zamanýmýn büyük bir kýsmýný okuyarak ve yazarak geçiriyorum. Daha doðrusu geçirebiliyorum.Çünkü bu iki etkinliðe zaman bulamama diye bir problemim yok.

Son iki yýlda Ýsmail Tonguç , Mahmut Makal, Mehmet Cimi, Ali Dündar gibi yazarlarýn, bulabildiðim kitaplarýný okudum. Köy Enstitülerinin yurdumuza neler verdiðini öðrendim; eðer kapatýlmasalardý daha baþka neler verebileceðini düþündüm. Mahmut Makal’ýn yaptýðý öðretmenlikle, yaptýðým öðretmenliði kýyasladým. Günümüz öðretmenlerinin ve kendimin; onun ne kadar gerisinde kaldýðýmýzý utanarak ve üzülerek kabullendim.

Þimdiye kadar bu yazarlarý neden okumadým diye çok piþmanlýk duydum. Eðer emekli olmadan önce bu yazarlarý okumuþ olsaydým; eminim çok daha baþarýlý bir öðretmen olurdum.

Okudukça, eksiklerimi daha iyi anlamýþ oluyorum böylece. Ama neye yarar ki? Eksiklerimi, yanlýþlarýmý öðrenmekle birlikte; bana hiç de yararý olmayan piþmanlýklar da duyuyorum ayrýca. Sebebi ise, okumak.......Bazý þeyleri yapmakta ne kadar geç kaldýðýmý anlýyorum okudukça. Bir ev düþünün.Yanýyor cayýr cayýr. Sizin elinizde ise, yangýný söndürecek bir bardak bile suyunuz yok. Acizsiniz, çaresizsiniz.Ya da suyunuz var yangýný söndürecek ama, kimse sizden bir þey yapmanýzý beklemiyor. Çünkü siz artýk bir emeklisiniz.Tedavülden kaldýrýlmýþ para gibisiniz. Modasý geçmiþ bir giysi gibisiniz.....Okuyorsunuz okuyorsunuz okuyorsunuz. Okuduklarýnýzdan ilham alarak yazýyorsunuz.Bazen sabahlýyorsunuz yazarken.Yazýyorsunuz sayfalarca ama; hiç bir yayýnevine yazdýklarýný beðendiremiyorsunuz. Ben okumakla, yazmakla ne kazandým diye kendinize soruyorsunuz? Üzülüyorsunuz. Bilmem anlatabildim mi?

Yani, kitap okumak zaman zaman beni çok mutsuz ediyor. Acý gerçekleri gözlerimin önüne seriyor. Hatalarýmý, geç kalmýþlýðýmý yüzüme çarpýyor bir tokat gibi. Beni sessizce terbiye ediyor. Baðýrýp çaðýrmadan, incitmeden, kimseye rezil etmeden...Utancýnýzla , eksikliðinizle baþbaþa kalýyorsunuz yani.

Ýþte okumak bu nedenle mutsuz ediyor beni. Ama ben herþeye raðmen okumaya devam ediyorum, devam edeceðim. Hani yaramaz çocuklar vardýr; yerler dayaðý, ya da iþitirler azarý; yine de yapacaklarýndan geri durmazlar ya, iþte ayný o çocuklar gibiyim ben.

Okumaktan vazgeçemem. Çünkü; kitaplardan iþiteceðim çok azar ve öðreneceðim çok þey var daha....Yaþasýn kitap ve yaþasýn okumak!