YAÞASIN MEKTUP


Mektuplaþmayý çok seviyorum. Yýllardýr birilerine sürekli yazar dururum. Bazýlarý yanýt vermezler. Mektup yazmaya zaman bulamadýklarýný söyler, telefon ederler. (Sanki benim yapacak hiç iþim olmadýðý için mi, mektup yazmaya zaman bulabiliyorum? ) Oysa ki bir insan, yapmak istediði þeye mutlaka vakit bulabilir. Eðer vakit bulamýyorsa; yapamadýðý þeyi yapmayý ya istemiyor, ya da yeteri kadar istemiyor demektir. Ben böyle düþünüyorum.Ancak yanýt vermeyenlere kýrýlmam hiç. Çünkü bilirim ki, mektup yazmak herkese vergi deðildir.

Mektubu sevmem için birkaç nedenim var.Mektup kalýcý bir þey. Ya telefon?.Þimdi var, birazdan yok. O nedenle mektubu telefona tercih ediyorum...........Üstelik; telefonda konuþtuklarýmýn da, dinlediklerimin de hemen hemen çoðunu unutuyorum, telefonu kapattýktan sonra. Hani bazý rüyalarýmýzý hatýrlayamayýz ya, aynen onun gibi.Ve ben telefonda hem kötü bir konuþmacý, hem de kötü bir dinleyiciyim. Gerçekten! Konuþtuðum kiþinin yüzünü görmeyince, hele hele gözlerine bakmayýnca, ne söylediklerimi biliyorum, ne dinlediklerimi.........Ýþte onun için çok sevdiklerime telefon etmek yerine mektup yazýyorum.

Bir de, telefonu tekrarlama þansýnýz yok.Telefonu kapattýðýn anda, tüm konuþmalar uçar gider.Suya düþen kar taneleri gibi yok olurlar.Ama mektup öyle mi? Yýllarca sakla. Aç aç oku, sonra yeniden oku.Çok sevdiðin bir yemeði, acýktýkça tekrar tekrar yemek gibi. Þimdi “Telefonla yemeðin ne alâkasý var?” diyeceksiniz belki. Ne bileyim! Birden aklýma yemek geldi. Karným aç da deðil ama.

Mektuptan söz edince bakýn ne geldi aklýma: Benim otuz yýllýk bir arkadaþým var.Yýllardýr mektuplaþýyoruz.Asla telefon etmeyiz birbirimize.O arkadaþa, kitap sayfasýyla on sayfa, hatta onbeþ, bazen yirmi sayfa falan yazýyorum.Bir günde bitiremiyorum o nedenle.Örneðin gece baþlýyorum yazmaya. Uykum gelince býrakýyorum, ertesi gün devam ediyorum. Dizi film gibi...

Geçen o arkadaþa tam onyedi sayfa yazmýþým. Sayfa numarasý vermeyi de unutmuþum. Mektubun sayfalarýný karýþtýrmýþ arkadaþým okurken.Tüm sayfalarý odanýn ortasýna yaymýþ, yeniden sýralamýþ...Düþünebiliyor musunuz? Tarhana kurutur gibi.

Velhasýl, benim uzun mektup yazma alýþkanlýðým, arkadaþlarýma bazý problemler yaþatýyor. Ne yapabilirim ki?Bu kadarcýk kusur da olsun artýk. Di’mi ama?

Ben arkadaþlarýma, dostlarýma telefon etmek yerine, mektup yazmaya devam edeceðim. Çok eðlenceli. Size de öneririm........Arkadaþlar! Beni siz telefonla arayabilirsiniz. Ama benden asla telefon beklemeyin. Posta kutunuza bakýn. Anlaþtýk mý?

Yaþasýn mektup!