Bir filizin topraðý yararak, taptaze baþýný dýþarý çýkarmasýnda sevdim seni. Rüzgara yelesini dost eden bembeyaz bir tay kadar duru oldu tüm duygularým içimde. Çaðlayanlarýn o kimsenin bilmediði melodileri fýsýldayýþýydý bazen aþkým. Dere kenarlarýnda çýrýlçýplak çocuklarýn þen kahkahalarýydý... Kýzgýn güneþin altýnda, elleri nasýrlaþmýþ köy kadýnlarý gibiydim, yüreklerimize umudun tohumlarýný ekerken. Her þey öyle saf öyle duruydu ki...
 
Eðlenmek için ne müziðe ne de dansa ihtiyacým vardý. Odamýn tüm camlarýný açýp, gün ýþýðýnýn odama rengarenk süzülmesinden oyunlar yaratýrdým kendime. Ellerime garip þekiller verir, duvara yansýyan gölgesinde renkli ýþýklarla giydirirdim parmaktan bebekleri.  Yollara düþtüðünde ayaklarým, bulutlarýn arkasýnda ki güneþi bile görebilecek kadar dolu bakýyordum dünyaya. Ufuklara daldýðýnda gözlerim, dolmuyor, aksine ýþýl ýþýl parlýyordu. Ne mazi vardý içimde, ne de yarýn... O an seni seviyordum ya, bu bir ömre bedeldi.
 
Seni sevdikçe kendimi daha çok hayata dost eder olmuþtum. Tüm kýrgýnlýklarýmý, tüm kýzgýnlýklarýmý, kadere küslüðümü bile unutmuþtum. Nefes alýyor ve seviyordum iþte... Ne ekmek ne de su... Sadece aþk... Sadece sevgili... Dünya bendim, ekseni de sen... Bilmediðim dillerdeki hiç duymadýðým þarkýlarý söyleyerek dönüp duruyordum. Her kalemi kaðýdý elime alýþýmda sevinçten ne yazacaðýný bilmeyen bir yaramaz oluyordum. “Seviyorum” yazýyordum; yetmiyordu... “Özlüyorum” yazýyordum; dolmuyordu... Tüm imla kýlavuzlarýný çöpe atýp; “bdkjadjýdaDHÞWD”  yazýyordum; anlamýyordun...
 
Günler geceler öylece akýp gidiyordu. Ýçimde hakim olmadýðým bir duyguyla nereye gittiðimi görmeden, sarhoþ gibi dolanýp duruyordum. Zamanýn hainliðini, kurduðu tuzaklarý göremeyecek kadar kaptýrmýþtým kendimi sevdaya. Vazoya koyduðum çiçekler oysa çoktan solmuþtu. Güneþ eski parlaklýðýný yitirmiþ, odama uðramaz olmuþtu. Camýmý arsýzca yalayan ayazý fark ettiðimde anlamýþtým, eksenin artýk deðiþtiðini. Aþk dolu bahar bitmiþ, acýmasýz kýþa terk etmiþti yüreðimi.
 
Yine oyununu oynamýþtý hayat. Sevgili hiç olmadýðý kadar uzaklara düþmüþ, gözlerim ufuklarda yalnýzlýkla oynaþýr olmuþtu. Tükenmiþti... Bitmiþti... Doyuma ulaþmýþ olmalýydý sevgilinin yüreði. Daha fazlasý yoktu iþte. Hepsi bir bahara sýðacak kadardý. Oysa benim yüreðim, dört mevsim açtýrýrdý çiçekleri. Buzlarý kýrar, altýndan taptaze filizlere ulaþýrdý. Sevda demek, yürekli olmak demekti, mert olmak, dimdik durmak demekti... Emek isterdi... Sýcaklýk isterdi... Ama kutup yýldýzlarýna kanmýþtý bir kere sevgilinin yüreði...
 
Yalnýzlýða alýþmaya çabaladým önceleri... Bahar tekrar gelir de beni yine sever diye umuyordum. Oysa her geçen gün daha çok sarmalýyordu yalnýzlýðýn dikenli sarmaþýklarý bedenimi. Caným acýyordu, etim kanýyordu ama hala seviyordum... Vazgeçmek bu kadar kolay olmamalýydý... Gök-gündüzde yýldýzlarý görebilirsem ancak sevdaya olan borcumu ödeyebilirdim. Ýsyan etmemeli, beklemeliydim...
 
Ve bekledim... Ömrümden binlerce ömürler çalarak bekledim... Ne mevsimler geldi geçti, ama sevgili asla gelmedi. Baharlarý yapayalnýz geçirdi sevdaya aç yüreðim. Ama yine gelmedi... Biliyordum artýk gelmeyeceðini... Beklediðim ne varsa hepsi umutsuzluðun en diplerine gömülmüþtü. Birlikte geçirdiðimiz anlarý, dokunuþlarý, bin bir anlamý koynunda besleyen bakýþlarý düþledikçe, sýzlayan yüreðimi satmayý bile denedim. Ama kimse almadý...
 
Þimdi bir ben, bir de sýzlayan yüreðim var... Ne o beni avutabilir, ne de ben onun sýzýsýný dindirebilirim. Tüm güzellikler þimdi uzanýp dokunamayacaðým kadar geride kaldý. Aþk bitti, yerini çaresizliðe býraktý.
 
“ Þimdi söyle bana sevgili... Bir zamanlar hayat dolu olan bu kalbi sýzýdan kurtarabilir misin... Bana gülen gözlerimi tekrar verebilir misin... Beni tekrar sevmesen de olur; bu yüreðe yeniden umudu, bu yüreðe yeniden aþký tattýrabilir misin... “