Öðrencilik yýllarýmda yapmayý çok arzu edip de bir türlü yapamadýðým þeylerin en baþýnda, kürsüye çýkýp þiir okumak geliyordu. Zaten þiiri çok seviyordum. Beðendiðim her þiiri ezberlemeye çalýþýyordum. Ýnsanlarýn sýkýldýðýnda veya neþelendiðinde þarký mýrýldandýðý gibi Milli Bayramlarda kürsüye çýkýp þiir okumak, bana göre dünyalara bedeldi. Bu bana öyle güzel,öyle onurlu bir etkinlik olarak gelirdi ki; kürsüye çýkýp þiir okumak için ne isteseler vermeye hazýrdým. Alacaktým elime mikrofonu; yüzlerce insanýn karþýsýnda baðýra baðýra ,coþkuyla þiir okuyacaktým. Herkes susup beni dinleyecekti. Þiir bitince, ben de ezberlediðim þiirleri okuyordum. de elleri patlarcasýna beni alkýþlayacaktý insanlar. Daha sonraki günlerde beni sokakta gördüklerinde ,”Aaa!Törende güzel þiir okuyan kýza bakýn.” diyeceklerdi.(!) Düþlediðim bu hayal, hiçbir zaman gerçekleþmedi. Bu hayalimin gerçekleþmesini beklerken, bir de baktým ki, öðrencilik yýllarým bitivermiþ.

Milli bayramlardan önce öðretmenimiz “ Bayrama þiir hazýrlayýn. En güzel kim okursa, törende o okuyacak þiiri.”derdi. Hemen baþlardým þiir aramaya. Bir þiir seçerdim. Bana göre en güzel þiir benimkiydi. Bu defa öðretmen mutlaka beni seçmeliydi. Þiire günlerce çalýþýrdým. Evin içinde baðýra baðýra okurdum. Ellerimle þiirin sözlerine uygun hareketler yapardým. Saç fýrçasýný elime alýr ,onu mikrofon gibi tutardým. Defalarca okurdum da okurdum .

O günlerde ezberlediðim þiirlerin birçoðu halâ ezberimde. Onlarý unutmama imkân yok. Hele Arif Nihat Asya’nýn “Ey mavi göklerin kýrmýzý ve beyaz süsü! / Kýz kardeþimin gelinliði, þehidimin son örtüsü.” diye baþlayan “Bayrak” þiiri var ya; her okuyuþumda tüylerim diken diken oluyordu. Þiiri okurken savaþ sahneleri canlanýyordu gözümde. Kurtuluþ Savaþýný hayal ediyordum. Atalarýmýz ellerinde Türk Bayraðý ile düþmanýn üzerine kahramanca atýlýyorlardý. Düþmanýn hepsini yere seriyorlardý. Bazý düþman askerleri de kaçarak ,zor kurtarýyorlardý canlarýný. Ýþte bu düþünceler arasýnda okurdum þiirimi. Ve öylesine beðenirdim ki okuyuþumu;” Bu defa öðretmen mutlaka beni seçer” diye hayale kapýlýrdým. Ben okurken tören alanýndaki konuklarýn beni beðeniyle dinlediklerini hayal ederdim. Beni uzun uzun alkýþladýklarýný duyar gibi olurdum.

Törende þiir okuyacak öðrencinin seçileceði zaman,sýnýfýmýzdan benim gibi þiir hazýrlayanlar dizilirdik tahtaya. Sýrayla þiirlerimizi okurduk. Öðretmenimiz en güzel okuyaný seçerdi. Arkadaþlarýmdan hiç birinin okuyuþunu beðenmezdim.(!) Her defasýnda “beni seçecek” diye umutlanýr, seçilemeyince de “bir sonraki bayrama” diye umutlarýmý ertelerdim. Ve bu umudumdan asla vazgeçmezdim. Ve neden seçilmediðimi anlayamazdým. Herkesten güzel okuyan bendim.(!)....Ne yazýk ki, öðrencilik hayatýmda bir kere bile þiir okuma sevincini yaþayamadým. Þiiri çok seviyordum. Ezbere bildiðim çok þiir vardý. Hatta ortaokul yýllarýmda þiir yazmaya da baþlamýþtým. Ama bunlarýn hiç biri iþe yaramýyordu. Öðretmenim neden hep baþkalarýný seçiyordu? Bir defacýk da ben okusam n’olurdu sanki. Hele ayný kiþinin birkaç törende þiir okumasýný kabullenemiyordum. Keþke daha çok öðrencinin þiir okumasýna izin verselerdi. Belki o zaman ben de okuyabilirdim.

Bir de þu vardý: Törende bazý büyükler konuþma yaparlardý. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramýnda büyüklerin konuþmasýna ne gerek vardý? Çocuk bayramýnda, konuþmalarý da çocuklar yapmalýydý. Býraksalardý bize, biz konuþma yapsaydýk. Hem o büyüklerin konuþmalarýndan hiçbir þey anlamýyordum. Eðer ben yetiþkin ve müdür gibi falan biri olsaydým; isteyen her öðrenciye þiir okuturdum. Konuþmalarý da çocuklara yaptýrýrdým. Acaba bunu büyüklerimiz düþünemiyorlar mýydý?

Ýlkokul öðretmenimiz çok sevecen, çok demokrat biriydi: Necati Calayýr. Asla öðrenci ayýrýmý yapmazdý. Onu çok severdim. Hiç birimize bir kez bile kötü söz sarfetmemiþti. Bir arkadaþýmýza bile bir defacýk tokat attýðýný hatýrlamýyorum. Herkes öðretmeninden korkardý. Bizim sýnýf, korkmazdýk öðretmenden. Öðretmen umacý mýydý?Niye korkacaktýk ki? Korkmazdýk, ama onu çok severdik...

Kýsacasý sevgi dolu, yapýcý bir öðretmendi. Velhasýl bu kadar duyarlý olan öðretmenim,eðer benim þiir okumayý böyle ölesiye istediðimi bilseydi, ne yapar eder bir defacýk olsun bir törende bana þiir okuturdu. Peki, ya ortaokuldaki öðretmenlerim? Niye onlar da hiç þiir okutmadýlar bana törenlerde? Belki de ben, güzel þiir okuyamýyordum da,güzel okuduðumu zannediyordum. Güzel okuyamazsam okuyamayayým. Olsun. Sanki törenlerde okuyanlar çok mu güzel okuyorlardý? Ben de, törende þiir okuyanlarýn okuyuþunu hiç beðenmiyordum.(!)Galiba onlarý kýskanýyordum. Hiç biri benden daha güzel okuyamýyordu.(!) Bunda bir yanlýþlýk vardý. Ama kimdeydi, bilmiyordum.

Þimdi törenlerde þiir okuyan öðrencileri can kulaðýyla dinlerim. Þiirin bitiminde onlarý uzun uzun alkýþlarým. Bu çocuklarýn topluluk karþýsýnda þiir okumaktan ne kadar mutlu olduklarýný bilirim çünkü. Onlarý dinlerken çocukluðuma dönerim. Þiir okuyan çocuklarda kendimi görürüm. O yýllarda törende þiir okuyacak öðrenci seçilmem için gösterdiðim çabayý hatýrlarým içim burkularak....( Öðretmenlik yýllarýmda, defalarca kürsüye çýkýp, þiirler okudum, konuþmalar yaptým. Bana verilen bir görevdi bu. Ama ben bunu öðrencilik yýllarýmda yapmak istemiþtim. Þimdi bana ; “Öðrencilik yýllarýnýza geri dönseniz, ne yapmak istersiniz?” diye sorsalar, derhal; “Bir bayram töreninde þiir okumak isterim.” diye cevap veririm. Bu istek, benim içime iþlemiþ. Bundan vazgeçmem olasý bile deðil.)