Güneþ solgun,
Güneþ üzgündü bugün.
Dünya,
Sanki dönmeden asýlý kalmýþtý
Öylecesine ortada.
Yýlmýþtý ümitler
Ve, en az
Güneþ kadar salmýþtý kendini.

Çýkýp sýyrýlmak vardý
Saplantýlarýn bataðýndan,
Sorumluca kaçmak
En güzeliydi belki de
Bomboþ kurulan hayallerden.

Ve güneþ hiç ýsýtmadý.
Yalnýzca –ben buradayým- dercesine
Parladý.
Ama soðuktu dünyaya vuran yüzü.

Hayat sevmekte yaþarken
Sevmeler hayatý usanmadan
Oyuna getirip, bitirmiyor muydu?
Ýþte bu, acýmasýzlýðýn
Aynadaki tek resmiydi.

Görünen oydu ki;
Yansýmasý için uðraþýrken bir sevinin,
Biçare düþen hayatlar resim veriyordu sadece.
Yok oluyordu bir zamanlar var olanlar.
Hayýr!
Aslýnda
Hiçbir þey eksilip, yok olmuyordu.
Yalnýzca bizlere öyle geliyordu.

Güneþ hiç bu kadar
Üþütmemiþti beni ve sevgimi.
-Belki yarýn- diye bekleyiþler
Vardý ya,
Adý “umut”tu
Ve en güzeliydi....