"Herkesin bildiði bir söz var ama sese gelmiyor sanki herkesin bildiði çemberde iþaretleri anladýðýmda zaman ilerlemiþ oluyor ama hiçbir zaman geç deðil."

Ayýn görüntüsü pencerenin camýna düþtü...Dolunay...
"Oysa dolunay hakkýnda hiçte iyi sözler söylenmez. Kurt adamlar, vampirler bu zamanda aklýma gelir, gel gitler, insanlardan gelenler gidenler..."

Dýþarýdaki karanlýðý izlemeye koyuldu.
"Bomboþ, gece gibi karanlýk duru bir zihin. Yok, olmuyor hiçbir zaman. Ancak bir köþeye çekildiðinde gürültülü ve hýzlý yaþamdan soyutlandýðýnda görebiliyorsun. Belki basit olaylardan çýkan kavgalar, öfkeyle söylenen kulaklarýn duymadýðý ama kalplerin çokça kýrýldýðý sözler. Olmasa iyiydi ama "olmaz" diyemiyorsun,"dur" diyemiyorsun, bekle diyemiyorsun "sabýr" zor bir erdem"

Birþey düþünmemeye çalýþarak ziyaretçisini bekledi. çok geçmedi kapý gýcýrtýyla açýldý. Hastahanenin kokusu odaya süzüldü. Kafasýný kapýya çevirmeden dýþarýyý izlemeye devam etti. Ziyaretçi, refakatçi koltuðuna usulca bir gölge gibi süzüldü. Bir süre daha beraber sessizliði dinlediler, geceyi izlediler.
"Hayat her zaman istediðimiz doðrultuda ilerlemiyor deðil mi?"dedi, yorgun ve titrek sesiyle. Ýki damla gözyaþý iki gözyaþý çukurluðundan süzüldü titreyerek.

"Bazý þeyleri deðiþtirmeye gücümüz yetmiyor. Bazýlarýný deðiþtirmek için fýrsat bulunmuyor. Birþeyler için sürekli fýrsatýmýz var ama..."boðazý düðümlendi ve yutkundu.

Ziyaretçi konuþmuyordu, sadece dinliyordu.
"Fýrsat-zaman ikilemi, zaman-mekan ikilemi ile çakýþýyor"
Nemli gözleriyle dýþarýyý izlerken hafif bir rüzgar dallarý ürkek ürkek salladý.
"Hayat, býrakýp gidecek kadar da kolay deðil, öfkelenecek ve kin güdecek kadar uzunda deðil"
"Vakit yaklaþýyor"dedi, ziyaretçi tok bir sesle.
"Biliyorum"
Kafasýný ziyaretçisine doðru çevirecek oldu. Sonra vazgeçti, dýþarýyý izlemeye devam etti.
"Geçimiþte o kadar çok þeye üzüldüm, kýrýldým, kýzdým, öfkelendim...Kalbim hýrsla çarptý. Hiçbir zaman o þaþalý, çýlgýn yaþama giremeyeceðimi bile bile. Ýzliyordum televizyonlarda, okuyordum gazetelerde. Bende istedim onlar gibi yaþamayý. Lakin olmayacak bir rüya gördüm. Elimdekilerin deðerini sonradan farkettim.
"Bir tek sen deðilsin."dedi, ziyaretçi.
"Biliyorum. Öyle basit olaylara kýzdým, öylesine kýrýlmayacak insanlarýda kýrdým. Baþarýya ulaþmak için her zaman birisini ezmek zorunda kaldým. Ama yaþamýmýn getirisi bana bu, buna birþey yapamazdým. Dost kadar düþman edindim, sevildiðim kadar nefrette edildim, herkesi memnun etmek zor. Buna raðmen piþmanda deðilim yaþamak biraz da, sevmek gibi, üzülmek gibi, gitmek gibi hafif bir bencillik taþýyor. O yaþama ulaþmaya çalýþtým. Ulaþamayýncada öfkelendim. Kalbim bu tutkuya hýrsla baðlandý. O insanlara öfkelendim. Oysa þimdi görüyorum ki öfke dipsiz bir çukurmuþ her zaman içinde yerçekimini hissettiðin dipsiz bir çukur. Dozunda olmalýydý herþey taþkýnlaþmadan, anlamsýzlaþmadan, yozlaþmadan..."

"Vakit doldu" dedi, ziyaretçi refakatçi koltuðundan doðrulurken.
"Bekle, bir saniye lütfen"
Derin bir nefes çekti içine akciðerlerinin müsade ettiðince. Sanki doðduðu zaman içine çektiði nefes gibi. Ve hava alveollerinde hapsoldu.
"Tamam" dedi. Vücudu öyle güçsüzleþmiþtiki, buna raðmen ruhu dinç bir þekilde kalktý yerinden. Ziyaretçi önde gidiyordu. Pencerenin dýþýndaki aðaçlar fýsýldaþtý:
Bir yer geceyse
Bir yer gündüzdür.
Yaþamýn içinde,
Hayat için sýrlar saklýdýr
Sýrlar kalplere mahkumdur.
Ziyaretçisi ile kapýdan çýktýklarýnda refakatçisi elinde kahve ile odaya giriyordu.