Sen Çocuk, Ben Çocuk

Dinliyorum sesini, duyuyorum, alıp verdiğin nefesi,
Kulaklarım zonkluyor, dur koşma ne olur...
Geçmişle, bugün arası seke seke geçişlerin,
Yüreğime neşe katıp hoplatıyor.
Sen çocuk, ben çocuk...
Sen ki;içim de saklı çocuk.
Çocuklar unutmaz sanırım, hatırlar mısın?
Kaç defa itildim salıncaktan!
Hızla topladın, can kırığımın sesi, dün gibi,
Bugün gibi yankı bulur,
Yüreğimin derinliğinde.
Ben itildim, sen yüreğime ne çok nefes tükettin.
Küçük prens ne diyor?
Bir tek çocuklar, ne istediğini bilirmiş...
Sen gibi, ben gibi.
Yılmadan üfledin kalbime,
Geçmesi kolay değilmiş, çocukların ki gibi hiç değilmiş;
Büyüklerin mızıkçılığı...
Mızıkçılık yapanlardan, sen de usandın bak!
Ayak sesin, kalp sesini geçti,
Masum sesin arşa ulaştı...
Küstah cümleli ağızları,
Silüetsiz gölgeleri bırakmış çocuklar...
İçlerinde, bir sağa, bir sola koşmuyor,
Şarkı söylemiyorsa çocuklar!
Onur, kan çekilir, katran dolaşır damarlarda.
Çıkar girmiş araya, bedbaht insan suretleri,
Yüzler maske maske,
Aldatan, aldatılan el ele vermiş, ne kerih manzara.
Gören ya da, düşerken sesini duyan var mı;
Dünyanın çivisi nerede? Nereye yuvarlanıp saplandı?
Kayıp, aranan tek bir çivinin hesabını, ödüyorsa mazlumlar!
Salıncaktan itiliyorsa duygular,
Bırakın, bırakalım; gözler ararken çiviyi,
Yüreklere saplanıp, kanatsın...
Çocukları saklayın, içimizde saklı kalsın.