Dünyanýn içine girdim, o benim içimde
Ben susuzluk çekerken, o bitti bir içimde

Seslendi kader, adýmýn geçtiði salâyý
Bunu duyunca nabzým, kopardý vaveylâyý

Kalbimi diþleyen zaman, dilimi geðirdi
Meçhule bir yol bakýnca gözlerim seðirdi

Hoyrat kirpiklerim çimdiklerken gözlerimi
Bir tufan esir aldý kara toprak derimi

Yol verirken damarlarým kapkara bir zifte
Ayaklarým ram oldu âlâsýndan girifte

Bir ses: Ben yastýðýnda sakladýðýn ziynetim
Adým ölüm, hayalini süsleyen nimetim.

O anda varlýðým sarsýldý her bir yerinden
Gaiplerden geliyordu bu ses, tâ derinden

Sýtma kurþunlarý yaðdý sanki genlerime
Çýnarý saðan Merkez, merhem yaptý derdime

Belâ, derse kalp; eðer þüphe olmazsa serde
Ýþte o dem, sebepler olur ârife perde

Ölümlü dünya döne döne vardý guruba
Göklerin Tanrý’sýna selâm verdim: Merhaba!.


Aziz Dolu Atabey
Serik - 1999