Dünyanýn dört bir yanýnda her gün pek çok doðum gerçekleþiyor. "Hoþgeldin bebek" diyoruz; "minicik elleri, ayaklarý olan, þimdilerde ise farklý mevkileri dolduran koca elli, koca ayaklý insanlara". Takým elbiseli, kravatlý, kelli felli bir beyefendiyi emeklerken, agu sesleri çýkarýrken düþünemiyoruz. Kürsüde ders anlatan bir öðretim görevlisinin pembe emzikli halini tasavvur edemiyoruz. Oysa bir zamanlar aðzý süt kokan, altý bezli, diþsiz, býngýldaðý itinayla korunan bebeklerdi her biri.


Asýl ilginç olan ise farklý coðrafyalarda, kültürlerde yetiþen, huyu suyu, dünya görüþü birbirinden farklý bireylerin bir þekilde yollarýnýn kesiþmesi, ortak hikayelere kahraman olmalarý.

Doðulu ile Batýlýnýn ayný sýnýfta ayný sýrada, ayný sýnavlarda, ayný heyecanla soru çözmeleri, Karadenizli ile Akdenizlinin ayný asker ocaðýnda esas duruþa geçip, ayný koðuþta yanyana ranzalarda þafak saymalarý, çalýþmak için gittiði yabancý bir ülkede, dilini bilmediði biriyle yuva kurmasý gibi.

Tutkulu aþklar, kuvvetli dostluklar, hayatýmýza dokunarak unutulmaz izler býrakanlar, bizi kendine çeken kitaplar vs. tesadüf mü, mucize mi, kader mi ya da seçilmiþlik mi dersiniz adýna sonuçta; genelden özele varýþ, çekim gücü bizi çoðaltýyor, derinleþtiriyor pek çok manada.

Koca dünya belki de bizim için küçülüyor, upuzun yollar kýsalýyor, uzaklar bakýyorsun yakýnlaþýyor ve iç dünyamýz zenginleþiyor artýsýyla, eksisiyle, iyisiyle kötüsüyle. Eksilen duygularýmýz da oluyor yaþananlarla ama hayat yine de deðerli.

Kimbilir þu satýrlarýma nokta koyarken dünyanýn dört bir yanýnda kaç kiþi de aramýzdan ayrýldý. "Merhaba-elveda arasý bir þey yaþamak".