çocuk!..
önce sessiz okudum sana yazdýðým þiiri
sonra sesli...
sesli okursam, daha bir anlýyorum þiirin söylediklerini..
gözüm, duygum, sesim ve dilim giriyor araya, kucaklýyor birbirini...
ýsýnýyorum þiire, biraz da üþüyorum sona doðru
nedendir bilmem
korku saklayan elim yokluyor yüreðimi...

deðdiði yerde yangýn çýkýyor, hohluyorum
hohlamak, ateþi söndürmek adýnadýr
ve
o ateþe düþen seni kurtarmak adýna
baþka ne olabilir ki!..

yapma çocuk!
ateþlere atma kendini, aðlarým bak...
senin yandýðýn yerde orman büyütemem
çiçek açtýramam badem aðaçlarýna
rüzgarda dalgalandýramam ekinlerimi
kýraçlaþýrsýn, kömüre dönmüþ taþlar basar içini
kaybolur kentlerin
sokaklarýnda harcarsýn kendini...

geniþletmiþtim
niye küçülttün ki gökyüzünü
iyi ama, hangi bulut geçer içinden o zaman...
yaðmaz ki yaðmur, uçmaz ki kuþlar...
hasret kalýrsýn kelaynaklara!..

tarihim, tarihindir!..
ayný zamanda doðduk
ayný zamanda aðladýk biz
ayný zamanda mevsimleri devþirdik kitaplara
ayný zamanda bayram yaptýk günleri...
ayný zamanda baktýk dalgalanan bayraða
yanýltma beni!

senin kanýn da kýrmýzýdýr damarýnda çocuk!..
geceleri katma ona!
ortakçýsý ol günýþýðýmýn artýk....

T.Atay