Evet, o güzel kadýný, güzel insaný kaybedeli çok uzun zaman oldu... Güldüðü zaman öyle içten gülerdi ki yüzünde güller açardý adeta... En az annem kadar içten, en az annem kadar sevgi dolu, en az annem kadar cana yakýn bir insandý, benim anneannemdi O, Mihrizat Haným... Ne kadar uzun zaman oldu aramýzdan ayrýlalý, ama bu torunun unutmadý iþte seni... Þunlarý karalarken bile azýcýk gözlerim nemlendi...

Ortaokula gidiyorken hafta sonlarý anneanneme gidiyoruz dendi mi benim yüreðim adeta coþku dolar pýr pýr eder, yerinden çýkacakmýþ gibi olurdu... Rahmetli dedemi de tabi ki çok severdim, ama onu da erken kaybettik. On iki yaþýndaydým, son bir kere hastanede görmek nasip olmuþtu, o da, sevgili tonton dedemde benim unutulmazlarýmdandýr tabi ki... Ona da rahmet diliyorum... Þimdi onun soyadýný mütevazý firmamýzda yaþatýyoruz...

Aþaðý Ayrancý da otururlardý. Cumartesi günü damladýk mý, mutlaka buzdolabýnda Uludað gazozu ve de patates kýzartmasý olurdu. Bilirdi benim ve kardeþimin çocuk kalbimizden geçenleri adeta... Kapýda sarýlýr, elini öper doðru mutfaða çevirirdik yönümüzü...

Namazýný genelde oturarak kýlardý. Televizyonlarý ve basýný sýký bir þekilde takip eder fýrsat buldukça da gazete okumayý ihmal etmezdi. Yemek konusunda ise eli çok hafifti desem zaten ne kadar maharetli olduðunu tahmin edersiniz...

Bayram günleri gelip çatýnca namazdan çýkýp ilk önce O’na giderdik üç kuþak, babam, bizler ve bizim çocuklar. Bazen isimleri karýþtýrýr, bana Özer der, ’’Dayýmýn ismi’’ baþkasýna baþka isimle hitap eder, hep beraber gülerdik.

Anneannem tarafýndan ilk torundum ben. Ýshak Dedem koymuþ benim ismimi, ne iyi etmiþ. Dedem öldüðü zaman anneannem her sene ölüm yýldönümünde dedemin ruhu için mevlit okuttu. Güzel bir þekilde andýk dedemi. Bayramlarda da çoðu zaman Karþýyaka Mezarlýðýna ben götürürdüm. Ne güzel insanlardýnýz siz, hiç kýrmadýnýz bizleri... Ben unutur muyum bunlarý. Bitirirken yine gözlerim nemlendi... Ruhunuz þad mekanýnýz cennettir inþallah...