Günlük yapmam gereken eviþlerimi bitirdim nihayet. Ýlk bakýþta sýradan gibi görünse de, oldukça yorucu iþler. Her gün ayný þeyler iþte, bilirsiniz. Ertesi gün ise, yeniden baþa dönersiniz. Yaptýðýnýz tüm iþler, bir yokedici tarafýndan yok edilmiþtir. Baþlarsanýz ayný iþleri yeniden yapmaya. Sanki tiyatroda size verilen bir rolü oynar gibi. Üstelik sonunda alkýþ falan yok. Bu eviþleri neye benziyor biliyor musunuz? Söyley’im: Her gün bir ev yaparsýnýz, kapýsýný – penceresini takýp evi bitirmek üzereyken gün akþam olur. Sabahleyin kalktýðýnýzda bir bakarsýnýz ki, bitmek üzere olan eviniz yýkýlmýþ, yalnýzca temeli kalmýþ. Haydi yeniden baþla çalýþmaya, bir sonraki gün yýkýlacaðýný bile bile. Þu kadýnlar ne sabýrlý yaratýklar(ýz)!

Ýþlerimi bitirince bir kahve piþirdim kendime, yaktým sigaramý (maalesef), keyif yapacaðým aklým sýra. Fincaný aðzýma götürürken ellerime gitti gözlerim, keyfim birden kaçtý. Dikkatle baktým ellerime, irkildim. Nasýl da bitkin duruyorlardý kollarýmýn ucunda. Damarlarý belirginleþmiþ yorgunluktan. Bir harita gibi ellerim. Yüzük parmaðým boðuluyor sanki alyansýmýn içinde. Eklem yerleri þiþmiþ biraz. Parmak uçlarým çatlamýþ, rengi deðiþmiþ. Ah ! Bedenimin yorgun savaþçýlarý ! Ýyilik, güzellik, kadýnlýk ve anneliðin gerekleri uðruna verdiðim çabanýn gönüllü belki de zorunlu emekçileri ellerim.....

Ellerimin hiç de hoþ olmayan görüntüsü üzdü beni. Onlara ne kadar haksýzlýk ve onlarý nasýl ihmal ettiðimi düþündüm. Utandým, suçluluk duydum. Onlarýn bu hale gelmesine nasýl göz yumdum ben ! Soðukta, bir çift yün eldiven içinde neden korumaya almadým onlarý? Buz gibi sulara sokmaya, kaynar sulara daldýrmaya, bir tahta bezi gibi kullanmaya nasýl kýydým? Bazý hanýmlar gibi neden iþ eldiveni kullanmadým? Losyonlarla, kremlerle, nemlendiricilerle yeteri kadar neden beslemedim? Yorulduklarýnda, neden hiç oralý olmadým? Hýrpalanmalarýna, çizilmelerine, kýrýþmalarýna neden ses çýkarmadým? Uyarýlarýný neden duymazdan geldim?

Oysa ellerim benim için ne kadar deðerli. Zaten yaþamýmýzda en çok üzdüðümüz kiþiler de,hep çok sevdiklerimiz, hep bizim için çok deðerli olanlar deðil midir? Ýþte bu acý gerçekten, ellerim de almýþ nasibini. Bazý geceler sýzým sýzým sýzlýyorlar, aðýr bir taþýn altýnda kalmýþ gibi. Bazen de yanýyorlar ateþe düþmüþçesine.

Zavallý ellerim ! Zarif görüntülerini çoktan yitirmiþler. Taþýdýklarý yüzüklerin içinde bile kaba saba duruyorlar. ( “ Kocakarýya zülüf yakýþmaz.” misali.)Yüzükler sanki aðlýyor parmaklarýmda. Sonbaharda dökülmeye yüz tutmuþ bir yaprak gibi ellerim. Yorgun, geçkin, bitkin....Ojeyle hiç tanýþmadýlar, manikür nedir bilmediler. Su, sabun, arada bir de yaðlý kremle yetindiler yýllardýr. Susuz topraklar gibi kurumuþlar, çatlamýþlar iþte. Ýpek kumaþa dokunacak olsam, parmak uçlarýmdaki çatlaklarýna takýlýp kalacak kumaþ. Okþadýklarý bedeni, taþýdýklarý çiziklerle incitecekler.

Oysa bu eller ne uðraþlar verdi yýllardýr. Otuz yýla yakýn, hemen her gün tebeþir tuttu, kalem tuttu. Onlarca çocuðun yanaklarýný okþadý, daðýlan saçlarýný tokaladý. Minik ellerle birlikte defter, kitap sayfalarýný çevirdi. Ýliðinden çýkmýþ önlük yakalarýný ilikledi ; henüz ayakkabýlarýný baðlayamayan öðrencilerin ayakkabýlarýný baðladý. Onlarca çocuðun alnýna dökülen saçlarýna yön verdi. Aðlayan öðrencilerin yanaklarýndan süzülen gözyaþlarýný sildi. Yüzlerce dudaða deðdi; yüzlerce eli dudaklarýma deðdirdi. Bugün böyle mi olmalýlardý!

Zavallý ellerim ! Sizi neden bu kadar ihmal ettim, neden bu kadar hor kullandým? Saçlarýma gösterdiðim özeni neden size göstermedim? Oysa siz, saçlarýmdan çok ama çok gereklisiniz bana. Saçlarýmýn benim için yaptýðý pek bir þey yok. Gereken özeni gösterdiðimde, daha hoþ görünmemi saðlýyor olabilir yalnýzca, hepsi o kadar. Üstelik ikide bir kesim istiyor, boya istiyor, tarak istiyor saçlarým. Ama ya siz? Hem mütevazisiniz hem çalýþkan hem sabýrlý. Ve hep verici.

Ellerim ! Bakmayýn sizi hýrpaladýðýma, ihmal ettiðime. Siz herþeyimsiniz benim. Bugüne dek ne yaptýysam, sizin yardýmýnýzla yaptým. Sevdiklerime sizinle dokundum. Yavrumu sizinle okþadým, sizin yardýmýnýzla emzirdim, sizinle sarýp sarmaladým. Bana sevgiyle uzanan elleri sizinle tuttum. Sevdiðim erkeðin sýcaklýðýný, ilk kez sizinle duydum. Gözyaþlarýmý sizinle sildim. Eðilmiþ bir baþý sizinle okþayýp teselli ettim.

Zavallý ellerim ! Aslýnda siz, ben’siniz, benim adýma çalýþýyorsunuz. Her iþe siz koþuluyorsunuz. Þu anda duygularýmý kâðýda dökmemi bile siz saðlýyorsunuz. Sabahtan akþama kadar dokunmadýðýnýz bir þey kalmýyor. Soðukta üþüyor, sýcakta yanýyor, aðýrlýklar altýnda eziliyorsunuz. Yanlýþý siz düzeltiyor, çirkini siz güzelleþtiriyorsunuz. Bir köle gibi itiraz etmeden, yüksünmeden, yorgunluðunuzu sineye çekip, bana hizmet ediyorsunuz.

Üþüyüp ateþe yaklaþtýðýmda, sýcaklýðý önce sizin uçlarýnýzda duyuyorum. Yumuþaklýðý sizle hissediyorum. Ateþi sizinle yakýyor, kirimi sizinle arýtýyorum. Üþüyorum, sizinle örtünüyorum; acýkýyorum, sizin yardýmýnýzla doyunuyorum. Sigortam gibisiniz; bana gelebilecek tehlikelerden sizin yardýmýnýzla korunuyorum. Yanlýþlarla, korkularla, zorluklarla ilk siz tanýþýyorsunuz; sonra da beni yönlendiriyorsunuz.

Zavallý ellerim ! Bana bu kadar gerekli iken, benim için böylesine çalýþýyorken, size nasýl kayýtsýz kalabildim ! Sizi nasýl bu kadar ihmal edebildim!

Zavallý ellerim; fedakâr, çalýþkan, çilekeþ, yorgun ellerim! Sizi çok seviyorum. Hiç “hayýr” demediniz bana bugüne kadar. Hiç geri durmadýnýz, hep en öndeydiniz, hep uyanýktýnýz.....Buna raðmen size gereken özeni, ilgiyi göstermediðim için sizden özür diliyorum. Beni affedin.

Zavallý ellerim ! Biliyorum, size, gereken bakýmý ve ilgiyi göstermekte çok geç kaldým. Sizi yordum, incittim....... Tüm bunlara raðmen sakýn terketmeyin beni. Birlikte alacaðýmýz yolumuz var daha. Tutulacak eller, okþanacak yüzler, uzanacaðýmýz çiçekler var. Birlikte üstesinden geleceðimiz dað gibi iþler var bizi bekleyen. Lütfen beni yalnýz býrakmayýn. Kanatsýz kuþ, susuz deðirmen gibi ko’mayýn.

Zavallý ellerim! Lütfen beni affedin. Lütfen!