Hepimizin ayrý ayrý fanuslarý var, kimimiz o fanusun içinde sýkýþarak adeta boðulurcasýna yaþýyorduk kimimiz ise yüzmeyi çoktan öðrenerek fakat yinede o fanustan kurtulamayarak. Ama yine de yeterli gelmiyordu çoðu zaman nefes dâhi almalar, alabilmeler. Geçen her dakika olan ömrümüzü silip süpürerek yok ediþe doðru sürüklüyordu bizi . Ýçine atýldýðýmýz bu dünya hiç bir zaman bizi tam anlamýyla tatmin edemeyecekti. Ýnsanýn neyi beklediðini bilmeden yaþamasý nede aðýr bir yüktür.

Her yaz olduðu gibi yine çekilmiþtim ilk nefesimi aldýðým yer olan kasabama. Burada doðmuþtum, belkide bu yüzdendi buraya olan vazgeçilmez baðýmlýlýðým . Günün birinde köhne bir evde son nefesimi verme fikri deðildi bana aðýr gelen, belirsizlikti . Nerede ne için yaþýyordum, ne amacým olabilirdi bu hayatta, daha doðrusu edineceðim amaçlar gerçeði solumama imkan verebilecekmiydi. Gerçekten yaþadýðýmý birgün tam olarak bu hayatta hissedebileceðimi sanmýyorum . Halihazýrda önümde boy boy duran gerçeklerim duruyorken böylesine . Hayat denen gecici bu rüyanýn içine sýkýþýp kalmak ne acý, kurtulamamak fakat her defasýnda da boðulmamak için çýrpýnmak ...

Burada gökyüzü her zaman ki güzelliðinde her zamanki maviliginde, yeryüzü olabildiðince yeþil, kuþlar hala çok neþeli, bu kasaba da herþey olabildiðince net ve olabildiðince temiz . Fakat huzurun tadýný çýkarmalar bile çoðu zaman yetmiyor, yarýnýn insan ömrüne neleri getireceðini bilememe fikri insanýn ruhunda ciddi sýkýntýlar oluþturuyor . Peki biliyor olsaydýk çokmu daha az sýkýntý oluþturacaktý . Hayýr, aksine biliyor olsaydýk þayet bine katlanýyor olacaktý ruhani sýkýntýlarýmýz . Nerede, kiminle, nasýl yaþarsa yaþasýn insan, ölümlü bir ruhla hiç bir zaman yeryüzü üzerine sýðamayacaktýr ...
Fakat yalnýz tek ve gerçek bir aþk olan Allah aþkýyla insan bu fanusta nefes alabilirdi. Benim de tam olarak yaptýðým þey buydu þimdi. Kaldý ki uzun zamandýr bu aþký taþýyordum ruhumda, belkide beni bu anlamda güçlü ve saðlam kýlan tek doðru aþk buydu benim için hayatta...

Denemeler
-Yazan - Edibe Toðaç