Dünde býraktýðým anýlarýmýn hayaliyle çýktým yola
Karýncalarýn ekmek teknesinden
Kovanlarýna arýnýn sakladýðý rüyalarýndan
Körpe bir yüreðin kýsýlan sesinden
Baharýn renginden, çimenin kokusundan
Geçtim de geldim, akan suyun sesiyle yarenlik etmeye...

Aðaçlarda ev kuran kuþlarýn diline dolandým
Kâh þarkýlarý oldum, kâh gagalarýnda yemleri
Kâh göklerini paylaþtýðým kanatlarý
Kâh yere deðen ayaklarý, uçuþan tüyleri...

Daðlarýn dumanýný taþýyan rüzgarýn nefesinden
Medet umdum savrulmalarýndan tozun-topraðýn
Geçmiþin haylazlýklarýný, düþe kalka büyümelerin zaferi sandým
Sus dediklerinde sustum, otur dediklerinde oturdum
Gülün dikenine tutunmuþ çocuk ellerimle
Kendine yetmeyen minik kalbime kulak verdim
Hangi rüyaya uyku olduðunu düþlerimin
Öðrenmek istedim yoldaþým sarý yapraktan...

Budanarak düþen aðaç dallarý gibi
Ellerimden usulca çekildi minik parmaklarým
Koruyamadým, kýsa sürdü yarýnlara dair hayallerim
Oysaki, sadece göðe yükselmek içindi çýrpýnýþlarým
Her uçurtmanýn, havalanan her tayyarenin ardýndan
Yüreðimin en uzak kýyýsýna ulaþmaktý arzum...

Büyürken biraz biraz
Tek baþýma üþümemek için duldasýz mevsimerde
Gecemi sabaha taþýyan rüyalarýma sýðýndým
Yalvardým, uyansam bile bitmesin rüyalarým
Rüyalarým ki, terk etti yastýðýmý, yorganýmý ve beni. Bitti!
Artýk hiç rüya göremiyorum, kabuslar dolaþýyor gecelerimde
Çünkü aklýma takýlan çocukluðuma zincir vurulmuþtu
Alýnmýþtý elimden düþlerimin baharý...

Rukiye Çelik
Ankara 5 Mart 2018