Bu biraz içimi dökme, kaleme aðzýmla hoh yapma yazýsý olsun. Mesela (ve mesele) bir þey de benim olsun!

-5 derece... Býraktýðým nefesim sigara dumaný gibi daðýlýyor geceye . Ne garip, sýcak bir "canlý" olduðumu ilk kez farkediyor gibiyim. Az önce cam buðusuna yazacak hiçbir þey bulamadým. Bu gibi anlar, sizin kartvizitinizle ilgilenmezler. Kaç kitap okuduðunuzu, kaç þehir gezdiðinizi bir kenara býrakýr, o yazacak bir þey bulamadýðýnýz camýn önünde, varlýðýnýn kime ne faydasý olduðunu bilmediðiniz mermer bir heykel gibi, buðunun ardýndaki ironik sonsuzluða dalarsýnýz. Sorulara kifayetsiz bir cehaletle, dudaklarýnýzý aralayamayacak bir halsizlikle...

Filmlere bakýlýrsa tam o anda bir müzik baþlar... Filmlere bakýlýrsa en kötü senaristin bile ilk düþündüðüdür son sahneler...

4-5 yaþlarýnda o ahþap evin taraçasýndan aþaðýya düþtüðümde, dede yadigarý o mucizevi köpek beni kurtarmasaydý, küçücük bedenimle soðuk bir taþýn üzerinde ve üstelik anneciðimin gözleri önünde nihayetimi tamamlamýþ olsaydým; neredeyse otuz yýllýk yýllanmýþlýðýn, yýlgýnlýðýn hala þaþýrýyor olmanýn, inanýyor, umut ediyor, hevesleniyor olmanýn ne önemi kalýrdý? Nereden aklýma geldi,bilmiyorum. Belki yaþayýp ölmekle yaþamadan ölmek arasýndaki, "telaþsýz uçurumu" görmüþümdür buðusu olduðu gibi duran o camýn ötesinde!

-5 derece... Ileride yanýp sönen kýrmýzý bir ýþýk öyle diyor en azýndan. Saat 00:01. Ve tarih, yalnýzca bir saniyeyle bundan sonra asla ulaþýlamayacak bir zamana deðiþti...

Kalbim... Endazesi biraz pamukla biraz demir arasýnda sallanýp duran, alacaðýný istemeye utangaç, borcunu ödeyecek muhatapý olmayan kalbim... Elinden tutup götüresim geliyor. Nihayet kollarýný çekiþtirip durduðumuz gömleðin içinde seninle ben küçücük kalýyoruz. Iki yakasý bir araya gelmeyen her duygunun içine sýkýþýyoruz. Kalbim, kuþ yemi gibi her gün bir parçaný býraktýðýn yollarda izimi bulan yok! Þu cam buðusuna yansýyan suretimin, gölü yok, aynasý yok, sahibi yok! -5 derecede parmak uçlarýma kan oturana dek üzerinde tuttuðum ellerimin vedalarýndan, merhabaya gücü yok...

Bir gün soracaklar; bu kan revan ayaklar nerede yürüdü ve sen ne yaptýn,diye? Biraz sýkýlmýþ, biraz kýrýlmýþ biraz da artýk hayli geç olmasýnýn ürkek sesiyle 'HÝÇ' diyeceðim. Oysa...

Þöyle oluyordu... Þeffaf bir tünelin içinden sýzýyordum. Dýþarýdaki ýþýklarýn içeriye doðru kýrýlýþlarýndan sonra hýzla ardýmda kalýþlarýndan ve sanki zamandan biraz da kendimden geçiyordum.Tadýný bilmediðim bir þeyi yutkunuyor, hiç iþitmediðim bir ses duyuyor, baktýðýmýn ötesinde bir þeyler görüyordum.
Geçmiþe ait bir þey yok
Gelecek yok
Þimdi
Yok ...
Sadece geçiyordum iþte...

Alem-i asgar ve ekberde, ellerim -5 derecede; kalbimin üzerinde...


FERAY KORKMAZ