Ne yazmak için düþündüm, ne okumak için baktým harflere, yalnýz bendim uçan avere yýldýzlarýn gözlerinde.Sakin sakin uluyordu gece, sakindi tüm kuþlarý istanbul'un, bir sensizlik bir bensizlikti elimdeki kadehin tadý.yalnýz bendim sakilerin doldurduðu testilerden.Yaþlý neyzen, suzinak makamýnda taksim geçiyordu Ýstikal'den Beþiktaþ'a, ýþýl ýþýl saçlarýnda Marmara'nýn bronz bir tokaydý köprü.yaralý kýrlangýçlar, akýtýrlarken yaþlarýný yavrularýnýn palazlanmamýþ kanatlarýna, yalnýz bendim uçmaya çabalayan.
Herkes kördü þehirde, bir o kadar saðýr.Anlamsýz bir diyalogtu konuþamadýklarýmýz.Ýçimin sesini yaktýðýmdan beri, yalana bulanmýþ dudaklarda, bir kurþun kadar fevri, bir kurþun kadar soðuk ve bir namlu kadar delikanlýydý bakýþlarým.
Paramparça sevdalara bayram elbiseleri giydirerek kendini kandýran toy kýzlar gördüm, sonra hýrpalanmýþ gülüþler, yalana kardeþ gözler ve daha neler neler...Batakhanelerin arka camlarýnda neon ýþýklarý can çekiþirken, bembeyaz kefenlerde özgürlüðü düþleyen kadýnlarýn satýlýk bedenlerindeki sýzý yalnýz bendim.Yalnýz benim yüzümdü aynalarda kýrýk dökük, yalnýz benim sesimdi sessiz çýðlýk ve yalnýz ben sevdim hiç tanýmadýðým bir adamý yüreðim gibi.Bir adam, hiç tanýmadýðým adam...."Gözlerin ne renk?" diye sordum, "Siyah" dedi."Yalan söyleme" dedim gözlerimi uykuya katýrmadan, "Yalan söyleme gözlerin kahverengi senin, ellerin beyaz ve saçlarýn gecler kadar kara"
Gözlerinin rengini bilmeyen bir adamý yalnýz ben sevdim...Elleri ince uzun, elleri emek emek hüzün ve elleri soðuk kýþ gecelerinde yorganýydý saçlarýmýn.Beni sevdiðini bile bilmediðim bir adamý sevdim, ben sevdim, en yalan yanlarýyla sevdim, en gerçek bakýþlarýyla, en acýmasýz sözleriyle, yavrusu ile sevdim, babasýyla ve babamý sevmedðim gibi...
Beton soðukluðunda aðlýyordu þehir, ýþýklarý sönerken birer birer bakýþlarýnýn, ellerini aradým adamýn.Nereye uzansam ayrýlýða çarptým, kapak kapak kapaklanýyordu ömrüm asfalta, ayaklarým prangasýna sevdalý iki esrik mahkum, gözlerimde çalýntý bir sevinç.Adam sessizdi, adam susturdu þehri.Yaðmur yaðýyordu Ankara'y yaþlý þehir ýslanýrken usul usul, caddelerden akan sefil bir aþkýn kýrkladýðý teniydi. Yorgun merhabalar, hüzünbaz elvedalardý dilinde canlanan.
Gözlerine kör, sesine saðýr bir hayattan yalnýz bendim sana adanan.Ýçinde aðlayan bebeklerin tümünü ben doðurdum, ben emzirdim aðulu kanýmla, sana ölüm makamýnda ninniler söylemek düþtü ve yalnýz ben aðladým çocukluðuna.
Þimdi iki ayrý þehirde, iki ayrý öykünün kaybetmiþ kahramanlarýyýz.Kimseler duymayacakgerçeðin gizini, kimseler bilmeyecek seni nice sevdiðimi.Yaþlanýrken
kýzýl saçlarýmý boyarken seneler gümüþi fýrçasý ile, sana þiirler biriktireceðim yastýk altlarýnda.Belki bir gün çýkar gelirsin diye, saklý tutacaðým tüm haklarýný.Gelmeden önce savur küllerini içindeki fýrtýnaya, biliyorsun sen sen deðilsin artýk....