"Aþýk Shakespeare'"de donuk gözlerini siliyor William.. Silip gülümsuyor bir kadýnýn bacak arasýna..
Susmaktan daha iyi yaptýðý þey, kelimelere dökmek, ateþiyle süslemek üstünü ve sonra örtmek içi kurcalanmýþ bir kadavra gibi, gömmek hiç tanýmamýþcasýna..

Silip gülümsüyor William.. Kýrýp dizlerini ustaca selam veriyor bir fahiþenin o en bereketli uzvuna, ve iliþtiriyor gözlerine, gösteriþli bir çuvaldýzýn ucuyla;
"Biliyorsun, seni ölümsüz yapabilirdim.. Biliyorsun!"
 
Biliyor muydu kadýn?

Þimdi sen benden aldýðýn sana ait olanlarla ölümsüzlügünü mü çaldýn, yoksa öldü mü ölümsüzlük dizleri altýnda Williamýn! Bir fahiþe kadar asil deðil cýðlýðým.. Sesim kýsýk ve uykusuz alýþkanlýklarým... Onlarýn tümü senin.. Tümünden geçtim ve dahi geçirildim haklýsýn! Þimdi gülümsüyor göðsümün altýnda bir çocuk, boyu biraz kýsa..;
"Seni ölümsüz yapabilirdim, biliyorsun.. "
Yarattýðým gibi öldürebilirdim..
Þimdi sen kime benzersen benze, icinde var olacak izim.. Seni ben yarattým adam! Seni yaratan ellerim! Bilesin...

Benim senden baska sansým yok anla!

Herkesin ikinci bir adresi var, benimki sensin!

Tum bu kitaplarý senin icin okudum ben, tum bu siirleri, romanlarý. Hepsi sana bir adým daha yaklasmak, seni anlamak, yasamak icindi. Buyudum ve senlestim. Sana benzedim zamanla. Artýk vedalarým yok, umutlarým, sýradýsý zamanlarým. Simdi hersey senden ibaret, sana benzer, senin turevin!

Nerdesin ve dahi kimsin, kimbilir..

Oysa bu sehir soguk sensiz. Ýklimsiz.. Kar bile dusmuyor nicedir. Pencereler kapalý, caddeler ýslak.. Ufunete sarmýs gibi kanýyor yara, durmuyor, bitmiyor, kesilmiyor.. Bildigim herkes senden bahsediyor ustelik, bitevi seni arýyor. Kiminde mavi gozlerin kiminde yesil.. Oysa ben cýlgýn bir sair, her renkte arýyorum seni.. Karanýn dibinde, kýrmýzýnýn gögsunde eflatun bir huzunle..

Beni bul! Ölmek üzereyim, bana hayat ver!

Yasayacak yerlerim yorgun, umutsuz ve talihsiz bir zamanda simdi. Biliyorum ben bu zamana ait degilim! Cek cýkar, bul kurtar, al sarýl ya da her neyse.. Bugunler biter inan, ve yarýn sana bugun kadar yakýn olmayabilirim...

"Boþluksuz Bir Yazý."

Ýçim acýyor. Neden?

Bir kere çok sýcak. Nefes bile alamýyor insan! Üstelik yolunda gitmiyor hiç bir þey, ne iþ, ne aþk ne diðerleri... Bunca sorumluluk içinde biraz güneþlenmek için bile havamda deðilim. Bodrum'u özledim. Ki en çok Turgutreis'i. O serin gün batýmlarýný, küçük motelimi, sýcak kanlý sahibesini, Antalya Çorbacýsý Mücahit Abi'yi. Hani insanýn kimseye bölüþtürmeden sadece kendine ait bildiði o boþ vakitleri. Akþam yürüyüþleri, seyahatler, sýnýrsýz gezmeler, sýnýrsýz alkol ve eðlencenin dibine vurmuþ bir vucutla teslim oluþ o kýrmýzý yastýða.. Uyanýnca hatýrlamayacaðýn binlerce küfür belki ama o acý tat var ya dudaklarýnda, töbe gafletine düþmeden önce son bir sigara daha...

Ýnsan hayatýný diðer hayatlardan arýtýnca, ister istemez onlarýn sorumluluklarýndan da uzaklaþýyor. Baþýna buyruk bir hayatta o þehir senin bu þehir benim gez dur, salýn anca. Þimdi Denizli'deyim.. "Bu sefer iþ deðil ziyaret" diyorum, "hadi ordan" diyor bilenler, "sen orda da yapacak bir þeyler bulursun".. Yok abi yok! Aþk yok, iþ yok, sabýr yok.. Kýþ gelse de sete koþsam, para kazansam az.. Bu ne hal!