] ]
Yoksun...
Söz vermiştin! Asla bırakmayacaktın, sensizliğe mahkum etmeyecektin hani! Kara toprak benden daha çok mu sevdi seni? onun için mi bırakıp gittin beni! Şimdi ben, sensiz geçen saatin her bir dilimine parça parça edip yokluğunu, zamana tutsak ediyorum kendimi.
Sevdim... Hem de çok sevdim seni... Kaldır güzel başını kara topraktan ey sevgili! Kaldır da bir bak göre biliyor musun?Yaşadığım sensizliğin çaresizliğini. Özlüyorum hem de çok özlüyorum duyuyor musun beni? Ben bir avuç toprakla paylaşmak için sevmedim seni. Bende sana kavuşmak istiyorum içim parça parça kurumuş topraklar gibi...
Bilirsin karanlıktan korkarım çocuklar gibi... Dönüşü olmayan bir yolda yalnız yürümeye mahkum ettin sen beni. O yollar ki karanlık tüneller misali çevreler beni, bir umut ışığı yaksan atacağım hiç düşünmeden kendimi.
Ne sevda şarkıları, ne bağrı yanık türküler, ne ağıtlar nede şiirler hiç biri ama hiç biri anlatamıyor bende ki seni. Kulaklarımda tek çınlayan ayrılığın sesi, o ses ki en anlamlı şarkı sözlerini yerle bir eden nameler gibi. Ben yaşıyorum kendi sahnemde adı yalnızlık olan gerçeği.
Ne limanda vadesi dolmuş bir gemi, ne kanadı kırık bir kuş, ne gözü yaşlı ceylan, ne fırtınalar boranlar, ne yaprağı dökülmüş çiçekler, ne doğmayan güneş, ne bitmeyen gece... Hiç biri anlatmaya yetmiyor bendeki harabeyi, baktığım, dokunduğum hiçbir şeyde bulamıyorum, yoluna baş koymuş derviş misali dönüp duruyor, her yerde, her şeyde arıyorum seni.
Sensizlik, damarlarımda gezinen sinsi bir yılanın zehri gibi. O zehir ki! Her bir damlası yakar kavurur içimi , al canımı al dedikçe yerden yere savurur beni...
Aşkın büyülü tınısı eşlik eder içimde dönen semazenlere. Yürek bir sana, bir Allah’a koşar durur deli divane...
Sensizlik kor gibi düşünce yüreğime, Allah’ a yakarırım beni ona kavuştur diye... Yakardığım her ansa ona kavuşurum huzur içinde.
Seni sevmek ibadet,
Sevgisizlik ihanet sevgili.
Neyleyim ki yoksun!
Gayrı fazla yaşayamam
Vuslatın öldürür beni.
Nilgün SARIGÜL
