Sevgili!..
Hani, umut güvercinleri salmıştık ya, vuslat semalarına. Yıllar geçti, hâlâ dönmediler...
Gözbebeklerinden öptüğümüz kumrular küstü sevdalara, gittiğin günden beri sustu dilleri, nağmeler söylemediler.
Sevgili!..
Güvertesine, sevgi gülleri bıraktığımız sevda gemileri vardı ya, alabora oldular hasret fırtınalarıyla, dibe çöktüler...
Sevgili!..
Binbir heyecanın yeşerdiği gönül bahçemize, yarın fideleri ekmiştik hatırlar mısın? Yokluğunda, yağmayı unuttu kırk ikindiler, kuru bir yaprağa döndüler...
Sevgili!..
Her seher vakti, çiğ damlaları ile ürpererek uyanan kan kırmızısı güller, dönmedin diye, zemherilerde üşüyen kardelenler gibi boyun büktüler....
Ey Sevgili!..
Sensiz kalalı, hep hüzünler döküldü kirpiklerimden, ısınmadı içim, meltemler bile yüreğimi üşüttüler...
