Parantez açıp,
Yazıyorum beyaz kanatlarına,
Doyumsuz gecelerin,
Yağmur getiren sabahlarına,
Dokunuyorum bile bile,
Kan damlayan,
Dudaklarına,
Omuzlarına yaslanıyorum izinsiz,
Nefeslenircesine tükeniyor zaman,
Tükeniyor herşey gözlerimin önünde,
Bakıyorum,
Yok senin gibi anlayan,
Boynun bükük,
Hep böyle mi kalacak,
Aslında,
Dilin tutuk,
Sanki hiç konuşmayacak,
Sende bilirsin,
Zaman gibi yaşamadık biz,
Mevsimsiz yakalandık bu acıya,
Yürekten,
Mevsimsiz atıldık bir ömür,
İki birbirine uzak kıyıya,
Ötesi yok,
Bedenle yakıldı tüm gülüşler,
O en uzun bekleyişler,
Sen konuştun yalnızlık,
Ben dinledim hep ayrılık,
Rüzgarla uçup gitti bütün sevişler,
Biliyorum,
Senin en güzel hayatındı,
Beni unuttuğun yanın,
Oysa ki,
Ben yaşamamıştım,
Dersem üzülme sakın,
Parantezi kapatıp,
Ne uzağım artık,
Nede delicesine yakın,
Sen bir doğru,
Ben iki yanlışmışım,
Anlamamışım,
Seni hiç tanımamışım...
KİTAP İZLERİ
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
Peyami Safa
Acının ve Istırabın Edebiyatı Peyami Safa'nın "Dokuzuncu Har-iciye Koğuşu", hastalığın pençesindeki insan ruhunun zamana meydan okuyan bir keşfi olmaya devam ediyor. Edebiyatın en temel işlevlerinden
İncelemeyi Oku
