Islanıyordu adımlarım,
Martılar üşüyordu...
Kasvetli bir karanlıkla tutuşuyordu şehir.
Yer gök kan,
Şehir kar ağlıyordu.
Değişmiyordu anlayacağın,
Hiçbir şey değişmiyordu!
Davetsiz bir konuk gibi ayrılıyordu evimden her gelen,
Artık tat vermiyordu kahvaltı
Ve açlığım bitmiyordu hiç!
Gecelere küs, sana hasret birikiyordum hep,
Biriktiriyordum ya da…
Oysa zaman hep uzağa çekiyordu seni,
Hep daha uzağa…
Yüzünü unutmak gibi ölünün,
Mıh gibi taşıyordum seni
Kalemimin ucunda…
KİTAP İZLERİ
Kapak Kızı
Ayfer Tunç
Ayfer Tunç’un "Kapak Kızı" Romanı: Çıplaklığın Katmanları ve Toplumsal Yüzleşme Ayfer Tunç’un ilk olarak 1992’de yayımlanan ve daha sonra "zemin aynı zemin, inşa aynı inşa"
İncelemeyi Oku
