Artık;
Ne sabahları seviyorum,
Sensiz uyandığım için.
Ne de akşamları,
Yapayanlız kaldığımdan.
Gecelerden nefret ediyorum,
Kendimi, sensiz bıraktığımdan.
An kalmadı işte,
Kendimden nefret etmettiğim.
Sensiz bıraktığım için, kendimi.
Nefret ediyorum kendimden.
Suçlu benim,
Cezamıda ben vermeliyim...
Kırdım kalemi,
Umut olmayınca, temyizi de yok artık...
Yok ol......
KİTAP İZLERİ
Kendi Işığına Yürü
M. Kemal Sayar
Karanlığın Ortasında Bir Işık: Kemal Sayar'dan Toplumsal Travmaya Edebî Bir İlk Yardım Türkiye'nin kolektif bilincinin pandemi, ekonomik krizler ve depremlerin derin yaralarıyla gölgelendiği bir çağda,
İncelemeyi Oku
