Bu Aşkın Kulak Misafiriydim

Sanma ki bir gün affedipte dön derim sana
Ne anlamı kalır ki o zaman kendimi eskitmişliğimin
Öfkem göğsüme kazma vurup inim inim inletirken
Asitten yaşlar tenimi eritip içimi delik deşik etmişken
Sanmaki bir gün seni affedip geri dön derim...
Git gidebildiğin kadar yol al uzaklarıma
Ne de olsa ıraklar bana çıkar gittiğin yollarda
Bense o yollarda silinmeye yüz tutmuş bir çizgi
Ama sanma ki bir gün seni affedip geri dön derim.
Ne kadar elin kızı dedilerse de sana
El gibi yüreğimi saran ufak bir kızdın aslında
Her teli sırtıma bir hançer olmuşken taradığım saçlarının
Sanmaki yaralarımı tekrar açıp gel derim sana.
Gidişinle dağlarda özgürlüğe koşuyordu yabani bir at
Ya yaralayıp durduracaktım ya da bakacaktım ardından
Oysa bilirdim son hızla rüzgara meydan okurken
Düşüp yara almanın ne kadar hazin bir son olduğunu
Sanmaki sen beni düşürmüşken affedip gel derim sana.
Bana gençliğimi sorduklarında resmini gösterirken
Dön artık seni affettim demeyeceğim,diyemeyeceğim
Ben bu aşka dahil değildim anlıyordum artık
Sen dağlarda özgürlüğe koşan o yabani at iken
Bense yalnızca bu aşkın kulak misafiriydim
Bu yüzden hiçbir zaman sana boyun eğip dön demeyeceğim...