sırça duvarlar etrafında sürünen
ne kadar çıyan ve yılan
varsa çıngırağı zehir dolu
alevlerin en önünde
kanlı bir diş izi görünen
tavanlardan ve oluklardan sarkan
gözleri karanlıklar kadar koyu
siyah, yeşil
bozarır öldüğünde..
çocuk
sanki çıplak ayaklarını sürüklediği
çamurlu vadileri gördü tanıdı düşleri
ilk defa açlık değil midesindeki sıcaklık
kapanan gri gökler
dudaklarında uyuşuk
daha ilk elleri kendi kanına bulanmış
açık yara nasıl olurmuş bu ilk..
sırça duvarlar yalınayak çıkılan
yeşilin kör eden korkunçluğu
akmasa ölsün şu dere
diyen yok bu cehennem
bu çılgınca silsile
neresinden akar dünyanın
ortasına manzara diye çakılan
sürüngenlerin sarhoşluğu
çocuklar
misket tokuşturan parmaklarıyla
uçuşan kuşlara karıştı
kiminin kanadı kiminin bacağına
arıların vızıltısı kadar
bal dolu değil kovanlar
kucaklarında çürüyen bebeklerle
analar.
