yoksun ya;
sensizlik, bir yaylı tamburdan
hicran olup akıyor yüreğime
gülüşüne takılıp kalan gözlerimden
şiir olup boşalıyor çaresizliğim
uzaklardan bir bulut
adını bilmediğim dağlara çağırıyor beni
duyuyorum..
bir deniz oluyorsun düşlerimde
dalga dalga beni saran
uyanıyorum ki;
özlemlerim bir ceset gibi
kıyılarına vurmuş,
görüyorum..
bakışlarının buğusunda
kayboluyor kavuşmalarımız
aklım almıyor bir türlü kıskanmalarını
sevgine versem de
canım acıyor,
yanıyorum..
iler tutar yanı kalmayan bu deli sevdanın
köprüleri yıkılıyor birer birer.
o an seni arıyor gözlerim
yüzünü görmek istiyorum
sesini duymak istiyorum
‘’gitme, kal’’ dersin diye
ama yoksun...
ve o zaman anlıyorum
ayrılığın iz düşümü
sonsuz kere sonsuz çokluktaki
çaresizlik oluyor.
biliyorum..
işte bunun için
''hoşça kal! '' diyorum,
hoşça kal......
Yasemin Can
