Şiir > Bireysel
üzgün
Yalnızlık
İnsan bazen bu koca Dünyada kendini yapayalnız ve çaresiz hissediyor. Sanki etrafında ona el uzatacak hiç
nostaljik
Gülümün Solduğu Yer Yüreğin Olsun
Gel desen hangi dağ eğilmezki önümde / Sevdanın kızıl kuşağı bağlı belimde
Yaşarken ölenler
Yaşarken ölmek neymiş, öğrendim: / Can bırakmadan tükenen yılların ağırlığı omuzlarımda.
üzgün
Bitmeyen Yırtık Yıllarım
Önümde uzanmış Çandarlı Körfezi. / Deniz çıldırmış, / Sessizliği deliyor
olumlu
Talihi Rana, Bahtı Cennet Olasıca Dediğim…
Satırlarınızda ; / Bazen ; / İstanbul benim canım;
üzgün
Koş Sarı Gülüne Koş Sen Sevgili
Umudu yeşerttin yasak sevdanda / Koş sarı gülüne koş sen sevgili
KİTAP İZLERİ
Kapak Kızı
Ayfer Tunç
Ayfer Tunç’un "Kapak Kızı" Romanı: Çıplaklığın Katmanları ve Toplumsal Yüzleşme Ayfer Tunç’un ilk olarak 1992’de yayımlanan ve daha sonra "zemin aynı zemin, inşa aynı inşa"
İncelemeyi Oku