"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
Güneş, masmavi gökyüzünde binlerce renge bürünmüş; aydınlatıyordu dünyayı. Uçsuz bucaksız tarlalar, dağların eteklerine uzanmış; sabah güneşinin, tadını çıkarıyordu. Anayolda, arabalar yuvalarına yem taşıyan karıncalar gibi sırayla ve telaşla
Dostluğu ve sevgiyi ben bu ocakta öğrendim. Bu bana bir lütuftu.
Yaramaz mıydım bilmiyorum ama çok mızmızdım. Annemse beni hayatın gerçeklerine alıştırmaya çalışmaktan artık bitap düşmüştü. Ama yılmadı önce herşeyin olumsuzunu düşünerek, heyecanla ve umu
körfez ülkelernde yüzbinler gidip gelmekte çalışmakta fakat ciddi bir paylaşım yok. her gidenin ilgi çekecek anıları var bize daha yakın.
...
eğlence programı “Pazar 94” yayına girerdi. Belki de bu yüzden Pazar gününü tek kelimeyle tanımlayın deseler hiç duraksamadan “Mustafa Yolaşan” derdim.
Tuna sen miydin,sonra tuna sen gercek miydin?
Oturdum bir ucuna saatlerce onu ve onda ki beni
seyrettim,gercekle efsanenin birlestigi zemin.Ben
tuna oldum uzun bir süre,tuna ben.
bir telaş uyandım bu sabah. parlak sarı acıtan İstanbul güneşinin tozlu camlarımdan günaydın dediği bir güne....
Nurişlerin evinin karşısında komşuları Çetine ait, her tarafını asmaların sardığı, pembe üzüm salkımlarıyla süslü bir bağevi vardı. Girişi domates tarlası, arkası asmaydı. Yoldan girip tarlanın önündeki patikadan birkaç adım atılınca sol tarafta ağzı ko
ben bir depremzedeyim, yıllardır amatörce yazarım
depremde ve sonrasında yaşadıklarımı bir anı kitabında toplama şansım oldu bu kitabı sizlerle paylaşmak ve sizlerden destek görmek istiyorum.
yazım kitabımdan alınmış bir pasaj dır.
sevgi ile kalın.....
Unutulmayan anılar, bir gün gelir öykü olur. Sonra da "beni yaz,beni yaz" diye bırakmaz peşimi...
O zamanlar daha ne gazete promosyonları başlamıştı nede ailecek gezmeye gidilen süper marketler kurulmuştu. Satış yapan kişilerin, akşam ziyaretleriyle ürün tanıtımı yapıp, evin reisi
Yalnızsındır, omzunu yaslayacak kimse yoktur yanında. İnanasın gelmez önce, yavaş yavaş itiraf etmeye başlarsın. İşte kabulundur tekrar edersin içinden ‘migren’, ‘migren’...
Tanrım, 20 yaşındayım, hayat bu kadar kısa olmamalı. Neden tanrım, neden...Annemi artık göremeyeceğim. En çok da buna üzülüyorum. Sevgilimse sımsıcak dudakları artık bana çok uzak.
Ahmet Ümit
